Dag 100: Verlicht Ademhalen

Zo. De laatste dag bloggen is aangebroken. De 100ste meditatiedag, het 100ste meditatieverslag. Ik moet eerlijk zeggen dat het ontzettend snel voorbij is gegaan en als ik zo eens terugdenk aan alles wat ik aan mediteren heb gedaan de afgelopen 100 dagen, dan heb ik het idee dat ik nogal eens van tactiek veranderd ben en eigenlijk vooral bezig ben geweest met zoeken naar wat voor mij de prettigste manier van mediteren is. Om de cirkel rond te maken kom ik vandaag uit bij waar ik, volgens mij, mee begon. Het observeren van mijn innerlijk, zonder poespas.

Ik lig op de bank in de woonkamer, lekker ontspannen, mijn ogen dicht en mijn handen losjes op mijn maag. Die voelt koud aan na het fietstochtje ‘en famille’ van zoeven. Het is sowieso wat kil in huis nu de herfst begonnen is en de verwarming nog niet aanslaat. Mijn benen liggen op een kussentje, dat is lekker warm. Ik luister naar mijn ademhaling en wacht tot ze onhoorbaar wordt. De uitgeademde lucht strijkt koeltjes over mijn handen. Mijn gedachten zijn rustig en houden zich vast bezig met het vervolg van deze meditatie.

Eigenlijk heb ik helemaal geen zin in allerlei oefeningen of zelfs maar in een geleide meditatie. Met de woorden die Jeff Foster in een interview dat ik gisteren gelezen heb sprak nog vers in mijn gedachten, besluit ik niets anders te doen dan mijn ademhaling en innerlijk te observeren en vanzelf te zien of er iets gebeurt. Natuurlijk hoop ik een beetje op een bijzondere ervaring, maar ik realiseer me dat alleen al dat hopen die ervaring verder van me afduwt. Loslaten is het ultieme doel. En dan dus ook het willen loslaten loslaten. Lastig hoor.

Mijn mond, handpalmen en voetzolen zinderen als vanouds. Ik observeer mijn manier van ademhalen. Na een tijdje merk ik dat ik toch mijn adem aan het controleren ben en mijn best doe haar zo diep mogelijk mijn lichaam in te duwen. Ik roep mezelf op het matje en keer terug naar het pure observeren. Gemakkelijk achterovergeleund in een comfortabele stoel, bij wijze van spreken, beziet de toeschouwer in mij de gedachten die voorbij komen drijven. Het zijn er uiteindelijk heel wat. Mijn hoofd houdt zich werkelijk met van alles bezig. Kun je nagaan wat er in mijn geest omgaat wanneer ik me niet zo rustig en stil voel als nu!

Het is prettig om zo ongebonden mijn innerlijk te kunnen observeren. Een zucht van verlichting ontsnapt me wanneer ik me realiseer dat ik me een stuk prettiger voel zonder al die oefeningen die ik mezelf heb opgelegd. Af en toe komt er een lichamelijke gewaarwording voorbij, maar ook daar kijk ik naar van op een afstandje. Ik weet dat ik het ben die alles ervaart, maar het voelt niet als de ik die alles voor zich ziet gebeuren. Ik weet niet eens zeker of die toeschouwerpositie wel van een ‘ik’ is… Het voelt meer aan als iets… iets abstracts zou ik bijna willen zeggen, abstract maar zonder dat het los is van mijn essentie. Goh, hoe omschrijf je zoiets?

Mijn gedachten gaan naar de Ideeënleer van Plato. Plotseling begrijp ik precies wat die man heeft willen verwoorden, ongeacht wat filosofen en geleerden over zijn teksten en ideeën beweren. Dat ik het niet eerder doorzien had zeg! Helemaal enthousiast nu begrijp ik dat Plato zijn eigen verlichtingservaring in begrijpelijke termen heeft willen verwoorden en zich behoorlijk eenzaam en gefrustreerd gevoeld moet hebben (denk aan de allegorie van de grot) toen hij erachter kwam dat dat in feite onmogelijk is.

Van mijn mediteren komt door mijn enthousiasme natuurlijk verder niets meer terecht. Ik open mijn ogen en kijk met een glimlach om me heen. Alles is zoals het hoort te zijn. Dankjewel dat jullie hebben willen meelezen.

Dag 99: Half Wakker

Mijn dag is weer eens volgelopen met van alles en nog wat. Nou ja, dat heb ik ook laten gebeuren natuurlijk. Ben ik mijn motivatie kwijt? Nee, niet echt. Ik weet alleen niet zo goed hoe ik nu verder wil. En ergens heb ik ook wel een soort druk op het mediteren gezet, omdat ik het zo leuk zou vinden om met een klapper te kunnen eindigen op de honderdste dag. Of met een cliffhanger. Of zoiets. Beetje stom natuurlijk, maar misschien is dat wel de schrijver in mij, hihi 😉

Tegen een uur of elf lig ik, na gezellig met z’n vieren uitgebreid tv te hebben gekeken onder het genot van een glaasje port dat hinderlijk snel zwaar mijn benen in zakt, in bed. Natuurlijk gaan we niet meteen slapen, grinnik. Dus als ik uiteindelijk tevreden en voldaan op één oor lig overvalt een lome slaperigheid me. Er is geen houden aan. Toch probeer ik nog te mediteren, natuurlijk!

Ik concentreer me op mijn chakra’s en chant er maar voor het gemak bij. Het helpt me mijn focus te houden. Mijn wortelchakra licht lekker warm op, evenals het sacraal chakra. Ik richt mijn aandacht al snel op mijn derde chakra…
En word wakker van mijn lief die zich omdraait in bed. Opnieuw begin ik aan mijn derde chakra. Beelden over mijn zoon komen bovendrijven. Een onrustig gevoel. Dreigend gevaar. Onrust.
Mijn lief stapt uit bed om het toilet een bezoek te gaan brengen en ik realiseer me dat ik opnieuw in slaap ben gevallen en dat mijn meditatiebeelden naadloos in droombeelden zijn overgegaan.

Ik begin opnieuw. Mijn hartchakra opent zich groen en warm, mijn keelchakra kost wat moeite en heeft duidelijk nog steeds meer aandacht nodig dat de andere energiecentra in mijn lichaam. Dat is ook niet zo vreemd natuurlijk. Het chakra ligt zo dicht tegen mijn schildklier aan dat ze elkaar wel móeten beïnvloeden. Ik blijf extra aandacht aan mijn keelchakra besteden ook al heb ik niet de illusie dat ik ooit mijn auto-immuunziekte zelf zal kunnen genezen. Een klein hoopje heb ik natuurlijk altijd wel. Je weet tenslotte maar nooit.

Na een tijdje stap ik over op mijn voorhoofdchakra en meteen ook maar mijn kruinchakra. Het gaat lekker. Er komen weer allerlei beelden bovendrijven, geen idee meer waarover. Is ook niet zo belangrijk, want als ik even later wakker word, omdat ik me realiseer dat ik weer in slaap gevallen ben, heb ik een mooie ontdekking gedaan. Droombeelden en meditatiebeelden zijn wezenlijk anders! Ze voelen anders en de beelden gedragen zich anders. Meditatiebeelden zijn op hun eigen manier logisch en rustig. Droombeelden zijn niet altijd even logisch, volgen elkaar veel sneller op en voelen veel warriger, chaotischer. Bij meditatiebeelden voel ik een bedoeling, een boodschap. Bij droombeelden kijk ik naar (of speel ik in) een absurde film. Gaaf om dit verschil zo te ontdekken! 🙂

Ik schakel over op de cirkelademhaling en vrij snel al ga ik verder met de ballonademhaling. Ik merk niet veel verschil, maar ik voel de tintelingen opkomen. Dan schrik ik wakker van mijn wekker. Het is half zeven, arch! Met mijn wattige hoofd ben ik vergeten het ding uit te zetten. Mijn lief en ik knuffelen elkaar en grinniken over hoe oud we worden. Ik pak nog een uurtje halfslaap en sta dan toch maar op om mijn verslagje te schrijven. Het is niet veel, maar ik voel me op een grappige manier vrolijk over het hele mediteren van de afgelopen 99 dagen. Nog maar eentje te gaan!

Dag 98: Teleurgesteld

De hele dag al spoken berichtjes tussen mijzelf en Raz door mijn hoofd. Hij had gisteren een nieuw audiobestand geüpload waarin hij probeert uit te leggen hoe je steeds dichter bij verlichting kunt komen. Hij praat erover alsof het iets is dat buiten jezelf aanwezig is en dat je alleen kunt ontvangen wanneer je helemaal puur geworden bent. Op een gegeven moment kraait zijn dochtertje op de achtergrond, waarop Raz reageert met een ‘she is allowed to do that’… Mijn haren stonden overeind. Dit voelt niet goed, niet voor mij.

In een poging te achterhalen of hij zo spreekt om het concept begrijpelijk te maken voor de meeste mensen die zich tot hem aangetrokken voelen, of dat hij zelf gelooft wat hij verkondigt, heb ik een berichtje geschreven over hoe ik verlichting ervaren heb. Ik wéét dat de Bron van alles al in jezelf zit, dat we met alles en iedereen werkelijk volledig één zijn, dat de weg naar verlichting een weg van herinneren is. Verlichting is niet het ultieme doel dat ongewoon ver weg ligt en dat je met het volgen van strakke regels en ijzeren volharding kunt leren bereiken, misschien. Verlichting is voor iedereen bereikbaar die bereid is naar zijn of haar schaduwkanten te kijken en die durft accepteren en integreren in zijn of haar persoonlijkheid. Meer niet. En zelfs dat is niet per se nodig. Ik kreeg zomaar een verlichtingservaring cadeau en ik kan je vertellen dat ik echt niet puur en vrij van schaduw ben, toen al helemaal niet.

Wat volgde waren een paar berichtjes die heel open en vriendelijk leken, wijs en toegeeflijk, maar onderhuids aanvoelden als een duel. Dat ik het natuurlijk mag zien zoals ik dat wil en dat dit in essentie juist is en dat er duizenden wegen naar verlichting zijn. Maar geen woord over hoe het licht al in jezelf aanwezig is en dat je slechts tijdelijk als een blinde mol op aarde rondloopt.
Alles wat er te lezen, te bekijken en te horen valt op zijn kanalen/sites is: ‘dit moet je doen, dat mag je absoluut niet doen’, eigenlijk heel zwart-wit. En nu blijkt dus dat wanneer Raz over verlichting spreekt, hij niet eens weet waar het wèrkelijk over gaat. En dat terwijl hij zich voordoet als een meester (Sensei) die het als zijn roeping ziet anderen te begeleiden op hun weg, de weg die hij suggereert al te hebben afgelegd.

Ik had verwacht eindelijk iemand gevonden te hebben die mijn bijzondere ervaring deelt, maar niets blijkt minder waar. Tot mijn spijt voel ik me diep teleurgesteld. En ik weet heel goed dat ik dat aan mijn eigen verwachtingen te danken heb. Had ik Raz Iyahu van begin af aan genomen voor wie hij was, dan had ik me nu oké gevoeld en hem waarschijnlijk links laten liggen. Weer een les geleerd. Een die aangeeft dat ik me in mijn ervaring toch nog steeds eenzaam voel. En dat ik mensen nog altijd niet objectief waarneem wanneer er bij mijzelf (nog) niet onderkende emoties spelen.

Maar goed, de oefeningen die ik van hem heb geleerd, voorzover als hij die heeft willen prijsgeven dan, zijn goed wanneer ik ze op mijn eigen manier uitvoer. Ze werken en dat is uiteindelijk het belangrijkste voor me. Bovendien heb ik geleerd dat ik verbetering in mijn eigen energiehuishouding inderdaad in mijn ademhaling moet zoeken en daar ga ik ook zeker mee door. Dankjewel voor de Inner Smile tip lieve vader van mijn vriendin! Die tip heeft een mooie bodem voor dit inzicht gelegd. Ik ga de filmpjes van Mantak Chia maar eens grondig bestuderen dit weekend.

En dan mijn meditatie van vandaag. Ook al heb ik hoofdpijn, ik probeer het toch maar. Eerst zittend op het midden van de bank, maar omdat dit geen resultaten geeft en mijn gedachten door mijn hoofd blijven spoken ga ik er toch maar bij liggen. Ook in deze meer ontspannen houding duurt het lang voor mijn gedachten wat tot rust komen. Pas wanneer ik mijn arm over mijn ogen leg om al het licht buiten te sluiten, kan ik me een beetje beter concentreren. Ik controleer mijn gronding, waarbij mijn wortelchakra meteen flink in actie schiet. Alle andere chakra’s hebben meer tijd nodig en reageren nauwelijks waarneembaar. Toch voel ik me er wel oké bij.

Een tijdje probeer ik contact te maken met mijn gids, maar ook daar breng ik niets van terecht. Ik zie hem wel hoor. Op een gegeven moment staat hij voor me en legt zijn handen op mijn hoofd. Eerlijk gezegd weet ik dat ik het me inbeeld, dat zijn aanwezigheid niet werkelijk is, maar mijn gedachten komen wat tot rust en de hoofdpijn wordt iets lichter. Ik blijf een tijdje liggen en laat de rust zo veel mogelijk tot me doordringen. Wanneer ik uiteindelijk opsta uit de zeer lichte trance, blijkt dat er toch dik drie kwartier voorbij zijn gegaan. Ik voel dat ik mijn teleurstelling voor een deel heb losgelaten. Dat is fijn. I need that Inner Smile 😉

Dag 97: Pure Focus

Vandaag heb ik weer iets nieuws uitgeprobeerd. Omdat ik me het geactiveerde gevoel van een naar behoren functionerend chakra en van ongehinderd stromende energie weer goed kan herinneren (ook van vroeger toen ik mijn healingpraktijk nog had), leek het me een stuk gemakkelijker om het chanten in de juiste vibratie over te slaan en me gewoon intens en puur te concentreren op ieder chakra afzonderlijk. Het werkt fantastisch vanzelfsprekend en heerlijk snel! Mooi! Weer minder regeltjes en meer intuïtie, dat kan alleen maar goed zijn.

Per ongeluk activeer ik ook zomaar het hogere hartchakra (thymus chakra, of etherisch hartchakra), geen idee hoe ik daar nu ineens bij terecht kom (er zijn er nog veel meer dan alleen de hoofdchakra’s die langs de ruggengraat en in het hoofd liggen). Snel schakel ik over op het Vishuddha chakra, waar beelden in naar boven komen over miscommunicatie en de conflicten die daardoor met anderen ontstaan. Bij de daaropvolgende beelden, waarbij ik me niet gehoord voel, genegeerd word zelfs, moet ik toch even slikken. Maar ik blijf stug doorgaan met observeren en me concentreren op het activeren van mijn keelchakra. Uiteindelijk groeit het chakra uit tot een enorme gloeiende en tintelende bal van energie, die verrukkelijk heerlijk aanvoelt.

De bovenste twee chakra’s reageren nauwelijks, zelfs niet wanneer ik toch nog overstap naar het chanten van de Sanskriet klanken die erbij horen. Dan maar niet, forceren werkt sowieso niet, bedenk ik.
Ik concentreer me op de cirkelademhaling en vervolgens op de ballonademhaling en merk eigenlijk hetzelfde als gisteren. Het gaat gladjes, geen noemenswaardige explosieve energiestromen. Wel voel ik mijn lichaam en met name mijn ruggengraat tot aan mijn hals zinderen en tintelen. Dat is dan toch al een stuk hoger dan gisteren. Misschien heeft het inderdaad wel wat met menstrueren te maken. Zal ik toch eens op gaan zoeken.
Hmm… alvast een interessant artikel, maar nog niet echt iets nuttigs gevonden.

Dag 96: Bekende Boekenclub

Vanmorgen had ik de eerste bijeenkomst van de leesgroep waar ik me een paar weken geleden spontaan voor had ingeschreven. Ten eerste viel me op dat ik, heel ongebruikelijk, totaal niet nerveus was vantevoren. Het voelde echt vreemd. Normaal gesproken ben ik behoorlijk zenuwachtig voor nieuwe dingen en zeker voor nieuwe mensen. Vanwaar deze plotselinge verandering?

Iets veel gekkers nog echter, was dat ik na een half uurtje babbelen over ‘Grip’ van Stephan Enter ineens het gevoel kreeg dat ik de zes andere dames al jaren en jaren ken. En dan bedoel ik dat echt heel letterlijk, dus niet alsof je met mensenkennis goed kunt inschatten hoe de ander is en hoe die zou kunnen reageren op bepaalde situaties, maar juist zoals je een jarenlange collega of oude kennis kent, compleet met persoonlijke trekjes en eigen aardigheden. Hoe kan dat? Hoe? Is dit een resultaat van het mediteren dat een flinke omslag heeft gemaakt met mijn overschakelen op ademoefeningen? Het is verbijsterend. Ik ben er nog niet over uitgedacht…

Voor mijn mediteren van vandaag ga ik lekker in bed liggen, onder twee dekbedden, want het is kil in huis. Op mijn zij en met mijn ogen dicht begin ik aan het chanten van mijn chakra’s. En in plaats van meteen naar het volgende chakra te verhuizen zodra ik activatie voel, blijf ik een tijdje waarnemen wat er gebeurt als ik door blijf gaan met chanten voor het reeds geactiveerde chakra. Het gloeien wordt alsmaar sterker en blijft duren, ook nadat ik uiteindelijk toch overschakel naar het volgende energieknooppunt langs mijn ruggengraat. Beter, concludeer ik, voortaan doe ik het wat langer.

Mijn Manipura is blijkbaar helemaal schoon want het gloeit meteen op en geeft geen enkel beeld of filmpje te zien. Best vreemd dat ik toch wat maagpijn heb dan, maar ach. Alle chakra’s reageren eigenlijk lekker en alleen de bovenste drie geven beelden wanneer ik langer doorga met chanten. Het komt me zo vreemd voor dat ik die donkere beelden die naar voren komen sluipen zo snel weer vergeet. Misschien zou ik een schriftje naast me moeten neerleggen, zodat ik meteen na het mediteren wat kernwoorden kan opschrijven. Het enige dat ik me nu nog kan herinneren is dat ik bij het Ajna chakra een beeld van mezelf zag als Romeins kind van een jaar of tien, dat met een houten zwaard naar een andere jongen prikte. Ik had ruzie met een hele troep andere kinderen en voelde me kwaad, superieur en toch in het nauw gedreven.

Het overschakelen naar de cirkelademhaling verloopt soepeltjes en ik blijf een tijdlang zo doorgaan met ademhalen. Het effect ervan lijkt een stuk minder -of rustiger- dan voorgaande dagen. Wanneer ik uiteindelijk overschakel naar de ballonademhaling, valt het resultaat me een beetje tegen. Ik adem en adem en adem en er gebeurt eigenlijk helemaal niets heftigs. Het balletje gecondenseerde energie in mijn buik verandert naar allerlei prachtige kleuren (het kan me nauwelijks schelen dat het licht ervan rood ‘hoort’ te zijn), maar explodeert eigenlijk niet meer. Zelfs niet wanneer ik er na een tijdje achter kom dat ik vergeet de adem die naar beneden beweegt naar hoogenergetisch vuur te transformeren wanneer het langs mijn hartchakra stroomt.

Alles blijft netjes in banen en stabiel, rustig. Grappig eigenlijk dat ik kennelijk uitzie naar die spanning, het gevoel van barsten en bijna-controleverlies. Doet me denken aan leven op het randje… Omdat er weinig gebeurt en zeker niets nieuws, gebruik ik nog even de hartademhaling van HeartMath, waarbij mijn hartchakra lekker knus en warm geactiveerd raakt en een herinnering aan de eerste kus van mijn lief boven komt drijven. Maar ook dit geeft niets spannends en ongecontroleerds en een beetje teleurgesteld maak ik mezelf maar wakker.

Pas dan merk ik hoezeer mijn onderlichaam en benen aan het zinderen en tintelen zijn en hoe de onderste helft van mijn ruggengraat zindert van energie. Hm, kennelijk ben ik gewoon niet zo opmerkzaam vandaag, misschien doordat ik mijn meditatie begon met verwachtingen? Of zou het iets te maken hebben met mijn menstruatie? Vragen, vragen, vragen…

Dag 95: Bliss

Opnieuw doe ik de opeenvolging van oefeningen vandaag. Ik begin al aardig de smaak te pakken te krijgen. Vreemd genoeg schrikken de donkere beelden die boven komen drijven me niet af. Ik voel me zelf gemotiveerder dan voorheen. Misschien wel omdat ik na lange tijd op eenzelfde niveau gehangen te hebben nu duidelijk weer vooruitgang zie in mijn eigen ontwikkeling op meditatief gebied. Ik geloof niet dat ik er zomaar mee zal kunnen stoppen na de 100 dagen… En waarom zou ik ook? Ik begin juist mijn spirituele zelf weer een beetje terug te vinden. Die kant van mij heb ik toch wel gemist de afgelopen jaren 😉

Het chanten gaat nu zo lekker dat ik met een of twee keer ademhalen de meeste chakra’s al heb geactiveerd. Het Manipura en het Vishudda chakra hebben wat meer tijd nodig, maar geven vandaag geen beelden vrij. Tot vandaag lukte het me niet echt het laatste chakra, Sahasrara, goed wakker te krijgen. Ik heb doorgezet en heb lang gezocht naar de vibratie die het chakra in vuur en vlam zet en uiteindelijk kwam ik, geheel onverwacht, bij het timbre van mijn eigen stem uit. Mijn stem zoals die klinkt wanneer ik ontspannen en op mijn gemak ben. Natuurlijk! Nu ik dit gevoeld heb lijkt dat zo logisch.

Ook de cirkelademhaling heb ik nu wel zo’n beetje onder de knie. Een keer of vijftien met aandacht ademen levert het gewenste resultaat op. En ik voel de energie nu ook langs beide zijden van mijn ruggengraat stromen, in de linker Nadi (Ida) nog iets zwakker dan in de rechter (Pingala), maar dat zal uiteindelijk wel recht trekken denk ik.

Vervolgens schakel ik over op wat Raz de ballonademhaljng noemt. Voor ik ben gaan mediteren heb ik zijn audiobestand nog eens goed afgeluisterd om te checken of ik het wel goed deed. Na mijn ervaring van gisteren leek me dat wel verstandig. Blijkt dat dat tintelen over mijn hele lichaam en het extreem opgeladen gevoel erbij hoort. De bedoeling is om dat zo veel mogelijk in de lagere TanTien te concentreren, dus daar heb ik me nu op gefocust.
Langer dan tien minuten heb ik het niet kunnen volhouden. Ik barst bijna uit elkaar! Maar als het me na wat langer oefenen toch zal lukken langer te blijven zitten, dan is het mogelijk een staat van bliss, gelukzaligheid, te ervaren. Ben benieuwd… 😉

Dag 94: Maagpijn en mijn eenzame Stem

Ik lig op mijn zij, wacht tot er vanzelf een manier van mediteren naar de voorgrond komt voor mijn meditatie van vandaag, maar er gebeurt niet veel. Mijn gedachten rennen rondjes in mijn hoofd, ik wil nog zo veel doen vandaag. Misschien lig ik in een verkeerde positie, bedenk ik. Ik neem de drakenhouding aan, maar na een poosje liggen en nietsdoen gebeurt er nog altijd niets. Ook op mijn rug liggen geeft geen resultaat. Uiteindelijk steek ik mijn handen in mijn zakken, een gevoel dat ik altijd en overal erg prettig vind, en besluit toch maar weer de cirkelademhaling te gaan toepassen.

Ik chant mijn chakra’s een voor een schoon en actief. Vandaag komen er bij drie chakra’s opnieuw bizarre filmpjes uit mijn onderbewustzijn naar voren. Het lijkt wel alsof er heel wat oude en tot nu toe onbekende vuiligheid weggewerkt moet worden bij me. Ik begin te begrijpen hoe krachtig deze vorm van mediteren (en ademhalen!) eigenlijk is. Ik begrijp ook waarom ik initieel weerstand tegen de oefening voelde. Het maakt onbekende oude rotzooi in me los en dat is eigenlijk nooit echt leuk om onder ogen te zien.

Bij het activeren van mijn Manipura chakra zie ik een film van een groot overdekt winkelcentrum. Het beeld is grijzig en vaag aan de randen. Er lopen allerlei vormen van mijzelf rond, samen met een handjevol andere bezoekers. Al die Inge’s hebben hun eigen uiterlijk, maar zijn toch duidelijk herkenbaar als delen van mijzelf. Een van mijn ikken loopt met losjes uitgestrekte arm op een onbekende man af, een man die me toch vagelijk bekend voorkomt, maar die ik niet kan plaatsen. Mijn ik schiet hem neer, emotieloos, een afrekening. De man is onmiddellijk dood. Wat me vooral opvalt aan dit tafelreel is dat ik me er zo afstandelijk onder voel. Het doet me niets. Het doet niemand in het filmpje iets. Het gebeurt gewoon en iedereen en al mijn ikken wandelen gewoon door.

Bij het activeren van mijn Vishudda chakra zie ik beelden die ik me nu, op het moment van schrijven, niet goed meer kan herinneren. Het heeft met zingzeggen te maken, maar vooral met niet gehoord worden. Met eenzaamheid temidden van een menigte mensen.
Het activeren van mijn Ajna chakra laat me ook beelden zien die ik me nu niet meer kan herinneren. Ik voel nog wel dat het een soort samenvatting lijkt van wat er uit de vorige twee chakra’s naar boven kwam, maar dan bekeken vanuit een hoger perspectief.

Wanneer ik mijn laatste chakra in mezelf zingzeggend activeer, begint mijn hele lichaam te tintelen. Het voelt een beetje alsof ik onder stroom sta. Met de cirkelademhaling, die meteen en snel op gang komt, probeer ik al die energie in goede banen te leiden, maar het laadt me alleen nog verder op. Snel schakel ik over op de ademoefening die alle energie in mijn lagere Tan Tien zou moeten verzamelen en dat lukt in eerste instantie ook heel aardig, maar de hoeveelheid energie die nu door mijn lichaam raast voelt al snel als te veel, veel te veel om nog langer stil te kunnen blijven liggen.

Ik sla met een ruk het dekbed van me af en sta meteen op, actief en alert. Van mijn vermoeidheid, mijn hoofdpijn en maagpijn is geen spoor meer te bekennen. Vlak voordat ik ging mediteren dacht ik nog dat ik ziek aan het worden was. Nu voel ik me springlevend. Ik heb er een beetje spijt van dat ik de volgende stappen, die Raz Iyahu gisteren in samenvatting heeft gepost op facebook, niet al heb doorgelezen. Daar staat vast in wat ik met die ‘energy rush’ aanmoet. Zo meteen maar even doen dan, want ik word er een klein beetje bang van…

Dag 93: Onbekende Woorden

Deze morgen voelde ik me prima, uitgerust zelfs, ook al ben ik pas om half vier gaan slapen. Het melancholieke gevoel is echter weer wat teruggekeerd. Ik vind het naar te zien hoe een onaangenaam humeur of een negatief georiënteerde instelling van een persoon direct invloed lijkt te hebben op het welbevinden van de mensen die om hem of haar heen leven. Ja, we zijn met zijn allen op elkaar afgestemd, zeker op de mensen die we lief hebben. Daarom vind ik het ook zo belangrijk positief te zijn en een open hart te hebben, zeker wanneer mensen emotioneel kwetsbaar zijn. Niet altijd even gemakkelijk, ook niet om de neutraliserende factor te zijn.

Mijn meditatie reflecteert mijn melancholie. Ik zit middenop de bank, mijn benen iets uit elkaar met mijn voeten plat op de grond. Mijn handen liggen op mijn buik, de vingers in elkaar gestrengeld, de duimtoppen tegen elkaar. Mijn ogen zijn gesloten en het enige dat ik doe is mijn ademhaling observeren. Ik stuur niet, ik heb geen intenties.
Het valt me op dat mijn adem redelijk hoog zit, in de borst. Maar zonder er iets aan te duwen zakt hij vanzelf langzaam af naar beneden tot hij uiteindelijk diep in mijn buik tegen mijn perineum aandrukt. Ik had eigenlijk niet verwacht dat alleen observeren dit effect zou hebben. Ik ben er blij mee.

Een tijdlang vertoef ik onderin mijn buik. Donkere beelden worden langzaamaan duidelijker. Ik zie een rij mensen naast elkaar staan. Ze zijn allemaal verschillend van elkaar, wat zich uit in hun kleding, lichaamsbouw, huidskleur en culturele sfeer die om hen heen hangt. Eén persoon, in wit linnen gekleed, is kennelijk vrij om te bewegen en loopt de rij af. Hij vraagt naar de enig juiste naam. Ik voel dat het hier om de naam van God gaat en hoor onmiddellijk het woord ’72’ in mijn hoofd. De 72 namen van God.
Iedereen noemt vol overtuiging een enkele naam, maar niemand geeft het juiste antwoord. De man in wit beneemt zonder ook maar een vinger uit te steken elke gelovige het leven, moeiteloos, emotieloos, een voor een. De mensen zakken gebroken in elkaar. Maar als de man in wit als laatste aan de beurt is, is zijn verwondering groot wanneer ook hij het leven laat en zelfs hij niet de juiste naam blijkt te kennen.

Er komen veel meer beelden naar boven. Ik hoor woorden in een vreemde taal en zie Middeleeuwse aandoende grijsgouden letters voor mijn gezichtsveld verschijnen. Grijsgouden handgeschilderde letters op een half doorzichtige blauwzwarte ondergrond. Ik heb geen idee van de betekenis, maar ergens vermoed ik een herkomst vanuit de Kaballah, waar ik nauwelijks iets van afweet. Het is oorverdovend stil, ik weet me absoluut alleen. De naam van mijn gids borrelt in me naar boven. Eloeh. ‘Wat betekent Eloeh?’, vraag ik in het niets. Ik krijg geen antwoord, denk ik. Tot ik in mijn hoofd ‘heer’ hoor. Niet de Heer, maar heer, alsof het een wezen betreft dat aanzien en respect geniet.

Verschillende beelden blijven naar boven komen. Te veel om hier allemaal te kunnen benoemen. Bovendien ben ik alweer veel van wat ik zag vergeten. Ik vraag me verwonderd af of deze beelden al die tijd in mijn onderbuik opgesloten hebben gezeten, losgeweekt nu door de diepe, diepe ademhaling. Ineens begrijp ik waar ik de inspiratie voor mijn boeken haal. Het voelt ineens zo logisch dat ik me tot psychologische thrillers aangetrokken voel en het liefst dat soort verhalen schrijf. Maar genoeg van het donker nu. Ik schakel over op de hartademhaling.

Onmiddellijk gloeit mijn hart op. Ik krijg het bevreemdende gevoel dat mijn eigen hart me warm welkom heet. De positieve herinnering die vandaag naar voren komt is de herinnering aan de grote, warme hand van mijn vader. Ik zie mezelf aan zijn bed zitten, blij dat ik even alleen kan zijn met hem. Hij ligt in coma, de arts heeft hem opgegeven en wij wachten met zijn allen tot zijn lichaam  op is. Ik houd zijn hand in de mijne en stuur hem woordeloos mijn gevoel. Dat het goed is. Dat ik hem zal laten gaan wanneer zijn lichaam het opgegeven heeft. Het is een wondermooie herinnering, maar wel een die de melancholiek niet verdrijft…

Een oude Syrisch-Aramese bijbel, waarschijnlijk uit of na de 15e eeuw.

Inzicht

Een mooi inzicht komt zomaar naar boven borrelen terwijl ik voor het slapengaan nog wat lig te mijmeren over de berichten en posts van Raz Iyahu die ik vandaag gelezen heb. Hij probeerde uit te leggen waarom het wenselijk is je te onthouden van seksuele ontlading wanneer je het pad naar verlichting wilt bewandelen. De reacties zijn heftig en hij heeft er verschillende pogingen voor nodig gehad om zijn verhaal een beetje duidelijk te krijgen.

Uiteindelijk komt het erop neer dat je aardse leven volledig bepaald wordt door lust en verlangen; seksuele ontlading is daar maar één voorbeeld van. Voor wie geïnteresseerd is, is de post hier te lezen.
Het doet me vanavond terugdenken aan mijn verlichtingservaring/BDE, nu zesenhalf jaar geleden. Het volgende inzicht rolde zomaar mijn geest binnen:

Ik ervaar verwondering als ‘medicijn’ voor lust/verlangen. Verwondering woont in de kieren tussen lust en verlangen. Het is waar, meditatie begint vanuit een verlangen, het verlangen om te mediteren. Het beoefenen van meditatie echter, in welke vorm dan ook, vergroot de ruimte voor verwondering tussen de lusten en verlangens.

Zo heb ik volkomen onverwacht -dus zonder verlangen- verlichting ervaren. Momentenlang was ik één met de Bron van Alles, wàs ik de Bron, een allesoverweldigende ervaring. Alleen mijn verlangen er voor mijn kinderen te zijn haalde me terug naar de fysieke werkelijkheid…

Dag 92: Hartcoherentie en Nadi’s

Ik heb het bed juist opgemaakt en lig op mijn zij op de heerlijk frisse lakens, mijn blote voeten lekker warm onder het dekbed. Vanmorgen bij het immer afspeuren van het Internet naar interessante informatie vond ik de Quick Coherence Technique van HeartMath, die uit drie simpele stappen bestaat:
Stap 1) Heart Focus
Stap 2) Heart Breathing
Stap 3) Heart Feeling
En omdat ik daarbij iets las over het op orde krijgen van je hartritme, leek het me aanlokkelijk en wel gepast om die techniek eens uit te proberen.

Allereerst concentreer ik me op mijn ademhaling tot die rustig en regelmatig is. Ik verleg mijn focus naar mijn hart, dat meteen al wat begint op te gloeien. Vervolgens adem ik via mijn hart in en uit tot het lekker voelt en vanzelf gaat. Als ik me na een minuutje een positieve herinnering voor de geest wil halen, een herinnering waarbij ik vredig geluk voel, komen er eigenlijk alleen beelden naar boven borrelen die me innig fysiek contact laten herbeleven. Knuffelen, intiem samenzijn en vooral -wonderlijk genoeg- cunnilingus. Verbaasd ben ik wel, maar ergens is het ook wel begrijpelijk. Als er één taal is die ik goed versta, dan is het wel lichaamstaal. Het is simpel, duidelijk en vooral -voor mij heel belangrijk- eerlijk.

Mijn hart gloeit lekker wijds tot buiten mijn fysieke lichaam uit en zonder verder nog langer stil te staan bij de onverwachte beelden die mijn geest bevolken, schakel ik over op het met chanten schoonmaken en opladen van mijn chakra’s. Het gaat lekker en redelijk vanzelf. Moeiteloos vind ik de juiste toonhoogte wanneer ik me op een volgend chakra concentreer. Het chakra dat aan de beurt is reageert steevast bevestigend door duidelijker zichtbaar te worden en heet te gaan pulseren. Bij twee van mijn chakra’s, namelijk het Manipura en het Vishuddha chakra, komen filmpjes van mijzelf naar voren.

Bij het Manipura chakra sta ik in een heel hoge met Corinthische zuilen gevulde hal. Een onbekende persoon met dringende, vurige ogen wenkt me, neemt me bij de hand en wil me in beweging trekken. In eerste instantie ben ik achterdochtig. Is deze persoon te vertrouwen? Wie is dit? Snel check ik zijn energie en ook al voel ik niet echt wíe het is, de energie die bij deze persoon hoort voelt neutraal. Ik geef hem het voordeel van de twijfel en laat me meetrekken. We rennen naast elkaar weg. Achter ons storten zuilen in en valt het dak van de hal naar beneden…

Bij het Vishuddha chakra krijg ik een langere film van mijzelf te zien, maar waarover die gaat heb ik niet onthouden. Ik was te diep weggezakt in de trance om nog te kunnen registreren wat er gebeurde. Wel weet ik dat mijn gevoel erbij gelijkaardig was aan dat van het Manipura-filmpje.
Ik heb het idee dat het bij beide chakra’s betekent dat ik iets heb losgelaten of omgedraaid, maar wat het precies is weet ik niet goed. Het voelt in ieder geval positief.

Na het chanten schakel ik naadloos over op de cirkelademhaling. Bij iedere ronde verandert de kleur van de energie die in mijn onderbuik rondcirkelt. Over de kleuren van de regenboog of, zo je wilt, van de verschillende chakra’s, kom ik uit bij wit, zilver en uiteindelijk goud.
Het valt me ook nu weer op dat de stroom energie vooral rechts langs mijn ruggengraat naar boven reist. Ergens heb ik het gevoel dat dat niet helemaal de bedoeling is en ineens valt me in dat dit misschien te maken heeft met de twee Nadi’s die langs de ruggengraat lopen. Misschien is een van de Nadi’s vuil of geblokkeerd, misschien heeft de ene vooral te maken met mannelijke en de andere met vrouwelijke energie…

Ik concentreer me nu op een nieuwe energiestroom, een die langs de linkerkant van mijn ruggengraat loopt. En ja, het lukt me. In het begin nog wat langzaam en horterig, maar ik krijg het met zachte dwang voor elkaar ook hier een stroom te voelen lopen. Na een paar ronden kleurt de energie in mijn onderbuik zwart. Ik zet er mijn denkbeeldige stofzuiger op en zuig bij de volgende ademronde de hele weg die mijn adem langs mijn lichaam aflegt grondig schoon. Daarna nog eens mijn buik, waarna ik de stofzuiger van me afwerp richting de kern van Moeder Aarde. Opgeruimd staat netjes.

Ik blijf nog een tijdje langs de linkerkant ademen tot het licht in mijn lage TanTien (= buikcentrum) wit kleurt. Daarna neem ik beide Nadi’s samen en voel ik meer balans. Dit is nog veel prettiger dan de oefening al was! De energie kleurt nog niet naar goud, maar als ik nog een paar dagen oefen, zal dat echt wel het geval zijn.
Ondertussen kan ik melden dat Raz Iyahu heel vriendelijk heeft gereageerd op mijn vraag om meer informatie over de volgende stap. Ik zal zijn reactie op facebook hieronder weergeven…

Dear Raz, or anyone else who knows…

Could you inform me on how to safely proceed with the next step in The Sacred Circle Series? I feel a strong urge to move on and do something essential with the energy build-up in my lower TanTien. I know that my intuition will come up with the next move, but would love to know what your insights are on this.

Thank you,
Inge

Inge, in just a bit here I’m going to record a short audio clip that may help you with this question as it will describe essentially Step II. I hope you enjoy it ❤

Vannacht heeft Raz deze audioclip geupload.