Dag 84: The Sacred Circle Breath

Niet dat ik het van plan was, maar wanneer ik in de tuin ga zitten voor mijn meditatie -mijn gezicht in het zonnetje- merk ik dat ik me toch aan het concentreren ben op de manier van ademhalen die wordt geleerd in The Sacred Circle Breath. Ik vond de film toevallig toen ik naar meer informatie zocht over de Danjeon Ademhaling. Het trok mijn aandacht onmiddellijk en ik heb er met veel interesse naar gekeken. Kennelijk met zoveel interesse dat ik nog precies weet hoe ik het moet doen. Ik houd wel van de ‘no nonsense aanpak’ en het zo veel mogelijk samenvoegen van wat er bij de meeste esoterische stromingen wordt geleerd. Eenvoud.

Zit ik lekker in het ademhalen, waarbij mijn onderbuik opnieuw op diezelfde manier als bij de meditatie van gisteren reageert (die intuïtie van mij is nog niet zo slecht, grinnik), gaat het wekkertje van de oven! Helemaal vergeten dat ik er tien minuten geleden verse koekjes in heb geschoven. Mijn geest lijkt volledig in beslag genomen door het telefoontje van mijn moeder deze morgen. Een goede vriend van haar, van de familie, is plotseling aan een hartstilstand overleden. De overeenkomsten met het overlijden van mijn vader zijn schokkend. Het grijpt me duidelijk meer aan dan ik dacht.

Een kwartier later, de aangename vanillegeur van vers gebakken koekjes in mijn neus, ga ik er nog eens voor zitten. In kleermakerszit op de bank deze keer. En als ik dan toch de cirkelademhaling wil gaan doen, kan ik het beter meteen goed aanpakken en zoals voorgeschreven/geadviseerd mijn chakra’s eerst schoon chanten. Niet hardop hoor, want de tuindeur staat open en de buren zitten buiten 😉
Lam, Vam, Ram, Yam, Ham, Aum, Om… Mijn handen houd ik keurig in een van de Mudra’s. Van stuit- tot kruinchakra voel ik duidelijk een reactie op de inwendig gezongen klanken. De toppen van mijn vingers tintelen. Mijn voorhoofd, handpalmen, voetzolen en mond zinderen.

Ik schakel over op de cirkelademhaling. Hij lijkt veel op de variant die ik bij mijn cursus Innerlijk Waarnemen heb geleerd, maar de beschrijving ervan is veel gedetailleerder. Ik laat de energie stromen op het ritme van mijn ademhalen. Ik adem in, de energie stroomt van mijn cervix naar achteren, reist langs mijn ruggengraat, houdt even halt bij mijn hartchakra, reist door naar mijn kruin en verder naar mijn voorhoofd. Ik adem uit en trek de energiestroom via mijn voorhoofdchakra naar binnen, mijn centrum in. Daar houd ik een seconde halt om vervolgens langs de voorzijde van mijn lichaam af te dalen naar mijn navel. Daar trek ik de stroom energie wederom naar binnen en geef haar een slinger.

De energie draait rondjes in mijn onderbuik. Het gevoel is gelijkaardig aan dat van gisteren, maar minder hevig. Waarschijnlijk doordat ik nu zo geconcentreerd de instructies aan het volgen ben. Gisteren was ik veel intuïtiever bezig, veel vloeiender, natuurlijker. Het verschil valt me op, maar het stoort me niet. Om verder te komen in deze manier van ademhalen zal ik een tijdje moeten worstelen voordat de techniek me op een natuurlijker manier afgaat. Dat voelt oké.

Vanuit de draaiende energie adem ik een gedeelte van de stroom opnieuw naar mijn cervix voor de volgende ronde. Alsmaar door gaat het. Tot ik mijn hart- en voorhoofdchakra prima kan voelen en zelfs de stroom energie langs de voor- en achterkant van mijn lichaam voel gaan, voor helderder dan achter. Plotseling is het genoeg. Ik open mijn ogen. Veel verschil in mezelf merk ik nog niet, hoewel ik wel rustiger ben nu en minder snel emotioneel.

Twee keer per dag oefenen… Het lijkt een opgave, maar ik denk dat het me wel zal lukken. Mijn eet- en slaapgewoonten aanpassen zal lastiger zijn (zo veel mogelijk -voor minstens 75%- rauw, supergezond en vegetarisch eten, geen seksuele ontlading en vroeg en genoeg gaan slapen). Toch wil ik dit wel een kans geven. Of nee, ik wil mezelf hierin wel een kans geven… zegt de onderzoeker in mij. Baat het niet, schaden zal het zeker niet.

The Sacred Circle Breath

And this, I stumbled upon… The Sacred Circle Breath

Dag 83: Danjeon Breathing

Ik zit in kleermakerszit op de bank, mijn onderste been iets voor me onder mijn andere been uitgeschoven om mijn enkel niet af te knellen. Mijn handen liggen losjes in mijn schoot, mijn ogen zijn gesloten en mijn rug is recht, zonder ondersteuning. ‘Misschien is dit toch wel een betere meditatiehouding’, hoor ik mezelf denken. Ik voel me lekker, op mijn gemak en nog altijd rustig van binnen. Natuurlijk ga ik vandaag de Danjeon Breathing-techniek uitproberen.

Mijn hoofd is al lekker leeg. Bovendien voel ik me goed stabiel en in mijn kracht, dus concentreer ik me meteen op mijn ademhaling. Ik heb niet alle filmpjes kunnen bekijken, maar heb denk ik wel al voldoende gezien om het een beetje op eigen houtje uit te kunnen proberen. Ik stuur mijn ademhaling helemaal naar beneden, tot onderin mijn buik. Mijn borstkas en buik blijven onbeweeglijk onder het ademen. Alleen het gebiedje onder mijn navel beweegt op en neer.

Gisteren had ik, nieuwsgierig als ik ben, ook al even een poging gewaagd, maar toen kon ik niet goed voelen waar ik naartoe moest ademen. Vandaag valt het me verrassend gemakkelijk. Iedere inademing masseert mijn darmen, een heel apart gevoel. Als ik tussendoor eens via de borst adem of de gewone buikademhaling toepas, voelt het vermoeiend en zwaar, alsof ik veel te veel van mijn lichaam moet bewegen om de adem mijn longen in te krijgen.

Al snel zindert de energie door mijn lichaam, met name in de schaamstreek. Mijn licht daar gloeit zo intens wit en stralend op, dat ik er de contouren van mijn lichaam niet meer kan onderscheiden. Mijn kruis voelt koud en heet tegelijkertijd, net of mijn gevoelszenuwen daar niet goed kunnen bepalen hoe dit nieuwe gevoel geclassificeerd moet worden. Apart.

Ik adem een tiental minuten op deze manier. Pas wanneer mijn energieniveau op een bepaalde hoogte blijft hangen, vraag ik me af of ik het eigenlijk wel goed doe. Niet dat het veel uitmaakt, want ik voel me prima, klaarwakker eigenlijk. Mijn hoofd is al die tijd heerlijk donker en uitgestrekt leeg. De weinige gedachten en beelden die toch dapper proberen mijn aandacht te vragen, krijgen nul op rekest. Ik ben er gewoonweg niet op dat niveau van bewustzijn.

En ineens is het over. Ik voel dat het genoeg is en open mijn ogen. Voor de vorm wrijf ik mijn gezicht terug naar de wakkere wereld, maar eerlijk gezegd is dat helemaal niet nodig. Ik was er meteen al helemaal. Lekker. En al met al lijkt het toch best gemakkelijk. Hoewel… dit zeg ik natuurlijk wel met een slag om de arm, want helemaal uitgeplozen hoe de techniek in elkaar steekt heb ik niet. Nog niet.

Dag 82: Ademen

Een fijne dag vandaag! Ik voel me helemaal Zen (om maar eens een populaire term te gebruiken) van binnen. Mijn mediteren duurt maar een minuut of tien. Het kost me geen enkele moeite me te ontspannen en mijn hoofd vrij van beelden en gedachten te krijgen. Ik ben namelijk al behoorlijk ontspannen en de hersenspinsels die me normaal bezig houden, hebben het daglicht allang gezien. De natuurlijke rust in mijn hoofd is prettig, langer mediteren is helemaal niet nodig. Met mijn ogen open ben ik blijkbaar al uren in meditatieve staat. Heerlijk om een goede vriendschap aan te halen, elkaar na jaren en jaren opnieuw te ontmoeten en te merken dat er nauwelijks iets veranderd is. Het doet me overduidelijk goed 🙂

Iets anders, iets dat ik niet onvermeld wil laten: mijn aandacht wordt vandaag naar ‘ademen’ getrokken. Drie keer is het onderwerp toevallig(?) langsgekomen. Deze morgen was ik, geheel tegen mijn gewoonte in, een anderhalf uur durende documentaire aan het kijken over een onderwerp dat me eigenlijk helemaal niet interesseert. Ik heb geen idee waarom ik dat deed, vond het allemaal maar saai en de verteller te veel met zichzelf ingenomen, tot mijn oren zich spitsten bij de woorden ‘Danjeon Breathing’. Er werd verder niet meer over uitgelegd dan dat het beoefenen ervan het zuurstofgehalte in je bloed naar 107% optrekt en daarmee de natuurlijke afweer van je lichaam een flinke boost geeft. Ik heb er een filmpje over opgezocht op Youtube om de techniek op een later moment te kunnen bestuderen (Danjeon = Tan T’ien).

Rond de middag scroll ik langs wat berichten in facebook tot mijn blik plots op een post van een vriendin valt. Het onderwerp? ‘Choosing Life – a Breathing Journey‘. Ik heb het filmpje meteen toegevoegd aan mijn nog te bekijken lijst op Youtube, me ondertussen verbazend over het toeval van twee adem-boodschappen zo kort op elkaar. ‘Het zou mooi zijn als er nog een derde boodschap bij zou komen,’ bedenk ik bij mezelf. ‘Alle goede dingen komen tenslotte in drieën…’
Maar de koekjes moeten nog gebakken worden. En als die een uurtje later staan af te koelen arriveert mijn vriendin met haar kinders. Het onderwerp ‘ademen’ vergeet ik glad.

Tot ik ’s avonds samen met mijn lief een aflevering van ‘Midsomer Murders’ kijk en Joyce (de vrouw van inspector Barnaby) letterlijk het volgende zegt: ‘Close your eyes. Concentrate on your breathing.’
Tja… Boodschap begrepen zullen we maar zeggen 😉
Ik weet al waar ik me morgen in mijn vrije uurtjes mee bezig zal gaan houden… Grinnik.

Dag 81: Radertjes

Ik voel me niet helemaal lekker vandaag. Ik ben wat koortsig en raak gemakkelijk geïrriteerd, zonder duidelijke reden. Mijn spieren voelen stijf en moe, alsof ik gisteren de Avondvierdaagse heb gelopen. Ik heb geen idee wat er de oorzaak van is. In mijn omgeving is er niemand ziek en ik heb geen gekke, energie vretende dingen gedaan, toch? Pas tijdens het mediteren valt mijn kwartje… Dit zal een effect zijn van de zelfhealing van gisteren. Oh.

Ik lig op mijn zij op bed en heb eerder het gevoel dat ik wil gaan slapen dan dat ik ga mediteren. Toch concentreer ik me op het leegmaken van mijn geest. Het regelmatige gezoem van de wasdroger helpt een handje. Omdat ik me toch al zwaar voel, lijkt het me wel lekker weer eens in Moeder Aarde af te dalen en me in haar kern op te laden. Ik concentreer me op het zware gevoel, visualiseer dat ik zwaarder en nog zwaarder word en zie mezelf langzaam door het matras (bah! …stoffig) zakken.

Verder en verder daal ik af. Ik dwarrel als een veertje naar beneden, dwars door het gewapende beton van de beneden me liggende verdiepingen, dwars door de aardkost, het gloeiendhete magma (lastig ademen hier, de stroperige vloeistof sluit me helemaal in) tot in de withete vaste kern in het midden van de aarde. Zacht land ik in een turkooizen bed met gouden stijlen. De lakens en kussens zijn hagelwit. Ik lig in dezelfde houding als in mijn bed, mijn èchte bed en laat gebeuren wat gebeuren wil.

Ik voel hoe er dingen in mij veranderen. Het lijkt niet op opladen of schoonmaken, het voelt eerder als veranderen en herstellen. Zodra ik me daar bewust van word, zie ik talloze loodkleurige radertjes verschijnen. Ze draaien rustig hun rondjes en veranderen af en toe van plaats. Het voelt niet alsof dit ìn mijn lichaam gebeurt, maar op de een of andere manier is het wel deel van mij. ‘Cyborg’, schiet er door me heen. Een flauwe glimlach raakt mijn lippen. En al die tijd speelt het liedje uit een show van Derren Brown door mijn hoofd:

“Please tell me where I might find
Derren’s other shoe,
if you’d be so kind…”

Beetje bizar wel.
Uiteindelijk gebeurt er verder niets meer en doe ik mijn ogen open. Ik neem rustig de tijd tot mezelf te komen, maar voel me ietwat onbevredigd. Een vreemde meditatie vandaag. De zin ervan ontgaat me totaal.

Dag 80: Pimpelpaars met een Gouden Randje

Het is al redelijk laat, de rest van het gezin ligt in bed. Ik ben nog even beneden om ‘The Deathly Hallows’ van Harry Potter uit te kijken. En omdat ik mijn meditatie nog wil doen, natuurlijk, waar ik eerder vandaag telkens niet aan toekwam. De tv staat op pauze. Ik zit middenop de bank, op het gedeelte waar de zitting nog stevig is, een kussentje in mijn rug. Mijn voeten staan iets uit elkaar plat op de grond, mijn handen liggen losjes in mijn schoot. Ik leun een beetje achterover, maar vandaag voelt dat wel oké.

Met mijn ogen dicht laat ik eerst alle gedachten die mijn hoofd rijk is zachtjes aan me voorbij trekken. De tuin, waar ik vandaag flink in aan het werk ben geweest, passeert, gehuld in nachtlicht. ‘Ik moet zo de jonge peultjesscheuten nog water geven’, bedenk ik rustig. Ik houd van de nacht, van de stilte, van het donker. Ik bekijk mijn grondingskoord. Het is frisgroen met warmbruin vandaag, mooie natuurlijke kleuren. Ik verbind mijn kruintje met de zon en laat me als aan een draad aan haar hangen om me nog beter te kunnen ontspannen.

Als vanzelf verschijnt de maan vol en grijswit voor mijn geestesoog. Ik bewonder haar, haar kraters, haar licht. Een beetje beschroomd onderdruk ik de neiging haar uit de hemel te plukken en dicht bij me te houden. Dan geef ik, beschroomd over het beschroomd zijn, toch toe en strek mijn armen naar haar uit. De maan voelt zwaarder dan ik dacht. Ik verwachtte het gewicht van een flinke bal, denk ik. Voorzichtig breng ik haar naar beneden en houd haar boven mijn hoofd. Ik heb geen idee waar ik mee bezig ben, ik observeer mezelf alleen maar, enigszins verbaasd over hoe mijn intuïtieve zelf haar eigen gang gaat.

Traag beweeg ik de maan door mijn lichaam, van op mijn kruin tot onder mijn voeten, waar ze als een zacht opgeblazen heliumballon onder blijft hangen. Even kan ik zien hoe de aarde de maan omhult. Mijn voeten rusten op het oppervlak van beiden. Een heel prettig, bijna huiselijk gevoel.  Ik vraag me af of ik nu ook de zon ga plukken, maar die laat mijn intuïtieve zelf hoog aan de hemel staan. Haar zonlicht schijnt nu, ongehinderd door de aardse atmosfeer, door wolken of vervuiling, recht op de maan, die zich nog altijd onder mijn voeten heeft genesteld.

Het zonlicht is heet, maar voelt heerlijk warm. Ik zie hoe een bundel vurig geel licht dwars door en om mijn lichaam heen de hele maan verlicht. De maan maakt zich los van mij en van de aarde en stijgt omhoog, terug naar haar plek aan de hemel. Ik koester me in de bundel zonlicht, waar ik zonder de maan toch nog een prima verbinding mee heb. Ik laat me er volledig mee vullen, zelfs door schoonmaken. Dan merk ik dat mijn handen van mijn zachte haren tot mijn teentoppen en van mijn hart tot mijn vingerpunten langs mijn lichaam wrijven. Een spoor van vuur tekent, gelijk opgaand met mijn handen, een brandend stokpoppetje in mij. Het voelt alsof ik een prettig knappend haardvuur binnenin me heb, onverwacht bijzonder aangenaam.

Even blijf ik zo op de bank zitten. Dan bewegen mijn handen zich naar mijn hals en trekken, nog steeds mijn huid aaiend, het spoor van vuur vanuit mijn hals naar mijn schildklier. Wonderlijk genoeg kleurt die prachtig paars. Mijn hoofd buigt ver achterover. Als ik beter kijk, met mijn vingertoppen als oogjes tegen mijn hals, dan zie ik hoe kronkelige gouden lijntjes spoortjes trekken over en door de schildklier heen. Ik aai een vurige verbinding door naar mijn hart. Haar mosgroene licht ondersteunt de schildklier als een gemakkelijke leunstoel. Gebiologeerd blijf ik naar het (herstel?)proces kijken.

Pas later merk ik op dat mijn handen intussen grote cirkels wrijven over mijn bovenbenen. De huid eronder licht zachtroze op. Mijn rechterscheen tintelt. Mijn handen verplaatsen zich naar de zijkant van mijn bovenbenen en wrijven stevig van mijn heupen naar mijn kuiten. Nu licht de huid onder mijn handen indigo op, en waar mijn vingers een cirkelbeweging maken voor de draai terug naar boven, zie ik oranje. Mijn knieën lichten spierwit en even later roereigeel. Ik laat mijn handen maar begaan en keer met mijn aandacht terug naar mijn schildklier.

Kennelijk is het proces daar klaar. De klier ligt er mooi gaaf en matglanzend zwart bij. Een beetje een vreemde kleur, zwart, maar het is zeker niet het vieze, teerachtige zwart dat vergeten trauma’s achterlaten. Het ziet er eerder uit als zacht leer. Mijn keel voelt wat dikkig van binnen, steviger. En toch lijkt er meer ruimte te zijn, een heel dubbel gevoel. Diep binnenin de schildklier brandt een zalmroze vonkje, een superdun gouden draadje verbindt het vlindervormige orgaan met mijn nu turkooizen hart.

Mijn handen zijn gestopt. Ik voel dat het genoeg is zo. Wat gebeuren moest is blijkbaar af. Ik doe mijn ogen open en wrijf eens ongelovig over mijn gezicht. Wat is dat toch, de laatste paar dagen? Net als toen ik pas begon met het ontdekken van energiewerk, lijkt mijn intuïtieve zelf veel beter te weten wat er moet gebeuren en ontdek ik allerlei nieuwe manieren van helen en verbinden. Hoe vreemd…

Dag 79: Een boek, en dan?

Al een tijdje speel ik zo af en toe met het idee mijn blog-schrijfsels in boekvorm te gieten wanneer de 100 dagen mediteren voorbij zijn. Ik heb het in gesprekken met vrienden en familie zelfs al hier en daar laten doorschemeren. Langzaam maar zeker kristalliseert een van mijn ideeën voor de vormgeving van mijn schrijfsels uit, maar het klopt nog niet helemaal. Het voelt gewoon nog niet helemaal lekker. Tot vandaag!

Voor mijn meditatie van vandaag ga ik lekker warm (het is namelijk vrij fris, zeker met de tuindeur open de hele dag) onder mijn dekbed liggen, gemakkelijk op mijn zij, oogjes dicht. Ik voel me blij over een email die ik zojuist van een vriendin heb gekregen. En mijn beslissing me vandaag in te schijven voor de plaatselijke leesclub (nee, niet voor 50 plussers!), waarop meteen enthousiast gereageerd werd, geeft me een heerlijk welkom gevoel.

Nog wat namijmerend over bovenstaande valt me plotseling heel duidelijk in wat ik met mijn schrijverij aanmoet. Het lijkt veel op het idee dat zich aan het uitkristalliseren was, maar is toch net even anders. Beter, duidelijk beter. Ik ben meteen zó enthousiast over alle beelden die mijn geest binnen komen rollen, dat van het mediteren zelf niets meer terecht komt. Toch probeer ik het, nog zeker een kwartier, maar het lukt gewoonweg niet. Ik wil het aller allerliefst opstaan en op gaan schrijven hoe het boek er uiteindelijk uit moet gaat zien. Zodat ik het maar niet vergeet…

Na mijn vergeefse poging sla ik de deken terug, stap ik in mijn schoenen en plof ik achter mijn computer om snel dit blogbericht te schrijven , de ideeën voor mijn meditatieboek nog helder en levendig in mijn hoofd.
Met welk doel ik het wil schrijven (èn uitgeven! …desnoods in eigen beheer) weet ik niet. Ik voel alleen dat ik dit móet doen. Zo helder als glas!

Dag 78: Blazing Eyes

Zo! De verse groentensoep is klaar, het pizzadeeg staat te rijzen en de pudding staat af te koelen in de koelkast. Tijd voor een stukje werk. Mijn meditatie van vandaag ga ik gebruiken voor het probleem waar mijn zus al enige tijd mee worstelt en dat danig uit de hand dreigt te lopen.

Ik lig op mijn rug op de bank, een kussentje onder mijn hoofd, nek en schouders. Ik stuur mijn ademhaling zo dat ik me snel en diep kan ontspannen. Regen tikt zacht op de bladeren van de hortensia, een prettig geluid om bij in trance te raken. Af en toe klingelt de windgong. In huis is het redelijk stil. Iedereen is op zijn eigen kamer bezig.

Wanneer ik voldoende diep in trance ben concentreer ik me op mijn gronding, die er vandaag twinkelend geel uitziet. Een kleur die ik niet vaak tegenkom bij mezelf, maar die zeker wel mooi is om te zien. Vervolgens controleer ik mijn zon- en aardester, geef ze nog een extra zetje om dat prachtige netwerk van energiedraden opnieuw rond me te spannen. En opnieuw neem ik mijn ‘stofzuiger’ ter hand. Op mijn gemak maak ik mijn centra van waarnemen een voor een schoon.

Vandaag valt me op dat ik tussen het hart- en het buikcentrum eigenlijk altijd een vaag gevoel heb dat ik iets essentieels oversla. Waarom ik daar nooit eerder aandacht aan besteed heb weet ik niet, maar nu trekt het zodanig mijn aandacht dat ik het vermoeden krijg dat ik ook ter hoogte van mijn maag een centrum van waarnemen zou kunnen hebben zitten. Nieuwsgierig nu richt ik mijn aandacht op die plek die tot nu toe altijd wat verborgen is gebleven.

Tot mijn verbazing zie ik onder mijn aandacht een stralende zon groeien, die via de verbinding tussen mijn hart- en buikcentrum contact maakt met alledrie de centra van waarnemen. ‘Krachtcentrale’ hoor ik helder en zeker in mijn hoofd. Ik voel meteen dat dit helemaal waar is. Blij met mijn vondst vraag ik mijn krachtcentrale (het voelt een beetje onwennig om dit woord meteen in gebruik te nemen) verbinding te maken met alle cellen in mijn lichaam. De reactie is instantaan. Ik tintel over mijn hele lichaam, mijn handen en voeten zijn warm, mijn ogen stralen bundels geelwit licht de wereld in, mijn hart klopt krachtig in mijn borst en zelf… Zelf voel ik me alsof ik de hele wereld aankan. Wat een kracht en helderheid! Heerlijk!

Meteen richt ik mijn aandacht op mijn zus en via haar op de twee anderen, waarvan er één duidelijk het hoofdprobleem vormt. Met eerbied vraag ik de voor mij onbekende vrouw of ik contact met haar ziel mag maken. Daar heeft ze geen enkel probleem mee. Noch met mijn wens haar te helpen haar energie meer stabiel te krijgen. Verheugd over de toestemming die ik gekregen heb ga ik voor haar èn voor mijn zus aan de slag.

Het werk vordert zó snel en zó krachtig, dat ik het met mijn ‘notulerende Inge’ niet bij kan houden. Het resultaat is ronduit verbluffend! De vrouw is in haar energie volledig rechtgetrokken en stevig in haar kracht gezet. Ze staat helder, in balans en volkomen in haar element te stralen. Ik programmeer alle positieve veranderingen zo lang mogelijk te blijven en plaats een helder ruitvormig kristal in haar hoofd. Het zal haar inzichten geven waarmee ze daadwerkelijk met zichzelf en met haar relatie met anderen aan het werk kan, zodat ze zèlf het heerlijke gevoel dat ze nu heeft in stand kan houden.

Ik vraag haar de relatie die ze met mijn zus heeft zuiver te maken. Ze wil niets liever. De relatiekoorden tussen haar en haar man, en tussen hen en mijn zus worden duidelijk zichtbaar. De vrouw leunt stevig in haar kracht en spreidt haar armen. Zonder aanwijzingen weet ze precies wat haar te doen staat. Langzaam laat ze haar energie uitgroeien en overlopen in de relatiekoorden, die spontaan schoon beginnen te branden. Eenmaal bij de aura van mijn zus aangekomen houdt het proces halt. Mijn zus vertrouwt het niet zo.

Ik spring bij, communiceer met mijn zus’ ziel en vraag haar de vrouw het voordeel van de twijfel te geven. Heel voorzichtig stelt ze zich iets open, waarop het schoonbranden van het relatiekoord overgaat in het zachte smeulen als van uitgedoofd krantenpapier waarbij het dunne lijntje oranjerood vuur langzaam over de onverbrande resten kruipt. Het duurt lang voor alles wat met de relatie tussen deze vrouw en mijn zus te maken heeft is schoongesmeuld, maar uiteindelijk is de meeste negativiteit verdwenen.

Mijn krachtcentrale is ondertussen weer op een zachter pitje gaan branden. Het tintelen is opgehouden. Ik ben weer de gewone Inge, niet langer de stralende, krachtige, zongelijke… Maar wat een power zeg! Hopelijk heeft het het gewenste effect gehad. Ben bijzonder benieuwd naar de resultaten. Als die positief zijn ga ik hier zeker vaker gebruik van maken. Hoewel ik me wel enigszins zorgen maak over het feit dat het geheel rond mijn derde chakra draait, het centrum van macht… Maar zolang ik mezelf voorafgaand aan werk objectief en zo goed mogelijk schoon maak, lijkt het me wel oké.

Toevoeging:
We zijn nu twee weken verder. Mijn zus heeft rond de tijd dat ik aan het werk was een flinke ontlading ervaren en voelt zich sindsdien een stuk steviger in haar schoenen staan. Ze is nog wel wat gespannen en durft niet goed te geloven dat het echt over kan zijn, maar de spanning is veel minder.
War de vrouw betreft… Ze heeft sindsdien maar één keer moeilijk gedaan en dan nog niet eens heel erg of luid. Goede hoop dus 😉

Dag 77: Niets, helemaal niets…

Opnieuw een drukke dag vandaag. Weer een trip naar België, zo’n vijf uur achter het stuur met als hoofddoel het ophalen van mijn zoon na een logeerpartij bij zijn vrienden. Meteen nog wat andere bezoekjes eraan vastgeplakt en wat hoognodige inkopen bij IKEA gedaan onderweg terug naar huis, waar manlief het eten bijna klaar heeft. Ik heb vanavond alleen nog puf om op de bank te hangen en onder het genot van een glaasje goede port ‘Overspel’ te kijken met mijn lief.

Maar een dag mediteren overslaan, dat kan natuurlijk niet! Uiteindelijk lig ik, uitgekeken en rozig in bed, waar ik vlak voor het slapen gaan toch nog een poging tot mediteren waag. De port valt behoorlijk zwaar. Zo wattig in mijn hoofd maakt helder denken lastig, laat staan dat ik me voldoende kan concentreren op het leegmaken van mijn geest. Ontspannen daarentegen lukt meer dan prima! Zo goed zelfs dat ik ongemerkt in slaap val en droom dat ik aan het mediteren ben. De héle nacht 😉

Dag 76: Zuivere Verbinding

Vandaag wil ik aan de slag gaan voor mijn zus. Op haar verzoek heb ik beloofd te kijken of ik iets kan doen aan de ernstig verstoorde relatie die zij met een tweetal mensen in haar leven heeft. Maar voor ik daarmee aan het werk kan, zal ik me eerst grondig energetisch schoonmaken om mijn manier van kijken zo objectief mogelijk te krijgen en het werk dat ik doe zuiver.

Ik lig op mijn rechterzij, comfortabel, ontspannen. De wasdroger zoemt haar programma af, wat me enigszins helpt de wereld vol indrukken buiten te sluiten. Wanneer ik voldoende diep in trance ben, richt ik mijn aandacht op mijn gronding. Als vanzelf ontrollen talloze koorden zich van over mijn hele rechter zijkant ver, ver naar beneden. Ik verbind de gouden, in elkaar gedraaide koorden met de kern van Moeder Aarde en reis er vervolgens langs naar mezelf omhoog.

Zelf krijg ik het niet direct voor elkaar me via mijn gronding op te laden. Ik richt me tot Moeder Aarde, waarop ze me gewillig voedt met haar helende gouden energie. Ik raak gestaag gevuld en mijn vermoeidheid verdwijnt naar de achtergrond. Dikke gouden druppels vloeien uit mijn handen, voeten en gezicht, als vloeistof die uit een injectienaald omhoog welt. Het is bijzonder om te zien en voor mij de eerste keer dat ik het op deze manier meemaak.

Vervolgens richt ik mijn aandacht op mijn centra van waarnemen. Als eerste stofzuig ik alle slijmerige troep uit het centrum in mijn hoofd. Spontaan begint het stukje huid in het midden op mijn voorhoofd te zinderen. Mooi, concludeer ik, schoon! Ik laat er een gouden parel achter. Met mijn stofzuiger daal ik af door de verbinding naar mijn hartcentrum en ook daar zuig ik snel alle troep weg. Mijn hart gloeit groot en rond als alles schoon is. Een prettig warm en open gevoel. Ook hier plaats ik een gouden parel voor ik verder afdaal.

Mijn buikcentrum is goed smerig, maar dat verbaast me niet met die ‘roller coaster’ aan emoties van de afgelopen paar dagen. Ik stofzuig en stofzuig en verlies me in de gedachten en beelden die het proces oproept. Ik grijp mezelf uiteindelijk bij de lurven, concentreer met nòg beter en stofzuig zó zorgvuldig dat uiteindelijk ook hier alle derrie is verdwenen. Mijn buikcentrum voelt knus en warm, stukken beter. Een gouden parel krijgt ook hier een mooi plekje.

Dan richt ik me op mijn zonster. Ze ziet eruit als een platte schijf keramiek vandaag. Ik schrijf mijn volledige naam op de bovenkant en ‘hier en nu’ op de onderkant. Vervolgens knip ik haar aan. De zonster licht goudwit op en begint als een razende rond te tollen. Een zandloperachtige vorm ontstaat, waarbij de bovenkant energie die ik de afgelopen tijd ben kwijtgeraakt naar zich toehaalt en zuivert. De onderkant vormt dunne draden energie die mij en mijn aura tot ongeveer halverwege mijn lichaam omhullen. Ik herhaal hetzelfde proces met mijn aardester, die na het aanknippen helderblauw oplicht en haar draden verbindt met de uiteinden van die van de zonster.

Uiteindelijk laat ik de gouden parels in mijn centra uitgroeien tot grote bellen goudachtige energie die zich met elkaar verbinden en mij in een gouden cocon omhullen. Vanuit deze cocon stuur ik een dunne gouden draad recht door de zonster naar het begin van het universum. Een tweede gouden draad stuur ik door mijn aardester naar de kern van de aarde. En zo heb ik mijn verticale verbinding hersteld. Daar was het de hoogste tijd voor, want van de vorige keer was geen spoor meer te bekennen!

Als laatste vorm ik vanuit mijn hartcentrum een derde gouden draad. Ik geef haar de opdracht iemand op de wereld uit te zoeken die deze verbinding op dit moment het hardst nodig heeft. Zonder dralen zoekt de draad haar weg naar diegene door wie ik me onlangs onheus behandeld voelde. De draad vindt haar weg naar het hart van de ander, bij wie ik diep verdriet voel. Twee gekrenkte zielen, schiet er door me heen. Ik houd mijn eigen hart warm en open en wacht tot er bij de ander een reactie komt. Het duurt lang, er is veel pijn.

Maar plots voel ik een kleine verschuiving en heel, heel voorzichtig stelt ook de ander zich open. Voor mij, voor mijn liefdevolle energie. Het sprankje groeit en groeit. Alle verdriet en pijn, ingegeven door oude, onverwerkte en geprojecteerde trauma’s, vervliegt, maakt plaats voor vrolijke, sprankelende energie. Onze verbinding is weer zuiver, opnieuw geopend. Het lucht me enorm op, meer dan ik had verwacht. Ik maak me geen zorgen meer over schuld, over pijn, over verkeerde beslissingen of onnadenkend handelen. Het is goed zo.

Mijn zus zal helaas nog een dagje moeten wachten 😉

Artist: Alex Grey