Dag 100: Verlicht Ademhalen

Zo. De laatste dag bloggen is aangebroken. De 100ste meditatiedag, het 100ste meditatieverslag. Ik moet eerlijk zeggen dat het ontzettend snel voorbij is gegaan en als ik zo eens terugdenk aan alles wat ik aan mediteren heb gedaan de afgelopen 100 dagen, dan heb ik het idee dat ik nogal eens van tactiek veranderd ben en eigenlijk vooral bezig ben geweest met zoeken naar wat voor mij de prettigste manier van mediteren is. Om de cirkel rond te maken kom ik vandaag uit bij waar ik, volgens mij, mee begon. Het observeren van mijn innerlijk, zonder poespas.

Ik lig op de bank in de woonkamer, lekker ontspannen, mijn ogen dicht en mijn handen losjes op mijn maag. Die voelt koud aan na het fietstochtje ‘en famille’ van zoeven. Het is sowieso wat kil in huis nu de herfst begonnen is en de verwarming nog niet aanslaat. Mijn benen liggen op een kussentje, dat is lekker warm. Ik luister naar mijn ademhaling en wacht tot ze onhoorbaar wordt. De uitgeademde lucht strijkt koeltjes over mijn handen. Mijn gedachten zijn rustig en houden zich vast bezig met het vervolg van deze meditatie.

Eigenlijk heb ik helemaal geen zin in allerlei oefeningen of zelfs maar in een geleide meditatie. Met de woorden die Jeff Foster in een interview dat ik gisteren gelezen heb sprak nog vers in mijn gedachten, besluit ik niets anders te doen dan mijn ademhaling en innerlijk te observeren en vanzelf te zien of er iets gebeurt. Natuurlijk hoop ik een beetje op een bijzondere ervaring, maar ik realiseer me dat alleen al dat hopen die ervaring verder van me afduwt. Loslaten is het ultieme doel. En dan dus ook het willen loslaten loslaten. Lastig hoor.

Mijn mond, handpalmen en voetzolen zinderen als vanouds. Ik observeer mijn manier van ademhalen. Na een tijdje merk ik dat ik toch mijn adem aan het controleren ben en mijn best doe haar zo diep mogelijk mijn lichaam in te duwen. Ik roep mezelf op het matje en keer terug naar het pure observeren. Gemakkelijk achterovergeleund in een comfortabele stoel, bij wijze van spreken, beziet de toeschouwer in mij de gedachten die voorbij komen drijven. Het zijn er uiteindelijk heel wat. Mijn hoofd houdt zich werkelijk met van alles bezig. Kun je nagaan wat er in mijn geest omgaat wanneer ik me niet zo rustig en stil voel als nu!

Het is prettig om zo ongebonden mijn innerlijk te kunnen observeren. Een zucht van verlichting ontsnapt me wanneer ik me realiseer dat ik me een stuk prettiger voel zonder al die oefeningen die ik mezelf heb opgelegd. Af en toe komt er een lichamelijke gewaarwording voorbij, maar ook daar kijk ik naar van op een afstandje. Ik weet dat ik het ben die alles ervaart, maar het voelt niet als de ik die alles voor zich ziet gebeuren. Ik weet niet eens zeker of die toeschouwerpositie wel van een ‘ik’ is… Het voelt meer aan als iets… iets abstracts zou ik bijna willen zeggen, abstract maar zonder dat het los is van mijn essentie. Goh, hoe omschrijf je zoiets?

Mijn gedachten gaan naar de Ideeënleer van Plato. Plotseling begrijp ik precies wat die man heeft willen verwoorden, ongeacht wat filosofen en geleerden over zijn teksten en ideeën beweren. Dat ik het niet eerder doorzien had zeg! Helemaal enthousiast nu begrijp ik dat Plato zijn eigen verlichtingservaring in begrijpelijke termen heeft willen verwoorden en zich behoorlijk eenzaam en gefrustreerd gevoeld moet hebben (denk aan de allegorie van de grot) toen hij erachter kwam dat dat in feite onmogelijk is.

Van mijn mediteren komt door mijn enthousiasme natuurlijk verder niets meer terecht. Ik open mijn ogen en kijk met een glimlach om me heen. Alles is zoals het hoort te zijn. Dankjewel dat jullie hebben willen meelezen.