Dag 24: Onuitstaanbaar

Er zijn van die dagen dat ik mezelf niet kan uitstaan. Het lijkt wel alsof ik precies de verkeerde dingen zeg en doe en daarmee onbedoeld juìst de gevoelige snaren bij anderen raak. Ongemakkelijk onder hun ongemak probeer ik mijn lompheid meteen weer recht te zetten, wat natuurlijk precies het omgekeerde effect heeft. Ik voel me van warm belangstellend en neutraal observerend mens ineens veroordeeld tot bemoeiziek en controlerend.  De behoefte om -net als vroeger- maar beter helemaal niets te zeggen, rijst steevast naar de oppervlakte en ik keer me in mijzelf.

Waarom gebeurt dit? Waarom juist bij mij? Normaal ben ik zo handig in het anderen aanvoelen en op hun gemak stellen.
Moedeloos sleep ik mezelf naar boven en plof op bed. Misschien kan ik met mediteren een antwoord vinden op bovenstaande vragen. Ik probeer eerst zo goed mogelijk voor mijzelf te verwoorden wat nu eigenlijk mijn probleem is en concentreer me op alle aspecten van mijn onhandige aanpak van vandaag. Zonder echt al met mediteren begonnen te zijn, komen er al vanzelf wat inzichten naar boven drijven.

Als ik angstvallig probeer mijn ondoordachte, maar duidelijk kwetsende actie teniet te doen moet ik eerlijkheidshalve toegeven dat ik vooral bezig ben met mijn eigen angst voor verlies. Voor verlies van de ander. Voor verlies van de liefde, de bewondering, de aanhankelijkheid, de nabijheid of de whatever van de ander. En handelen vanuit angst heeft, zoals altijd, een averechts effect. Angst lokt weerstand uit, heel logisch.
Maar het gevoel dat ik een fatale fout heb gemaakt blijft hangen en triggert nieuwe, door onbewuste angst geïnspireerde onhandige acties van mijn kant. Ik zorg er dus zelf voor dat het blijft duren en dat het soms zelfs heviger wordt. Door mijn angst voor verlies, raak ik de voeling met de ander juist kwijt.

Een tweede inzicht krijg ik in de vorm van een gesproken boodschap:
“Zoek een ander doel. Richt je op iets dat puur en alleen voor jezelf is.”
Ik weet natuurlijk meteen dat er maar één iets is dat dit voor me kan betekenen: het redigeren en uitgeven van mijn manuscripten. Me storten op mijn droom en er ècht werk van maken.
Dat ik dit weekend een mailtje van Bol.com in mijn inbox kreeg over hoe ze in zee zijn gegaan met Brave New Books, een self-publishing bedrijf, en nu nieuwe boeken cq schrijvers zoeken, lijkt ineens als een mooi puzzelstukje op zijn plek te vallen. Ik had er meteen al een goed gevoel bij, heb het berichtje een paar dagen in mijn inbox laten sudderen en heb vanmorgen de stoute schoenen aangetrokken en een eigen profiel aangemaakt.

Maar er is nog iets anders, iets waar ik eerder al met een vriendin over gesproken heb. Een antwoord op de vraag waarom ik het iedereen zo graag naar de zin wil maken. Het draait niet alleen om angst voor verlies. Het draait vooral ook om behoefte aan veiligheid. Als een ander op zijn gemak is, kan ik me ook ontspannen. Iemand die zich lekker bij me voelt, vormt geen bedreiging. Iemand die zich niet goed in zijn vel voelt is weliswaar intrigerend, maar onvoorspelbaar en zou naar me uit kunnen halen als een kat in het nauw.
Welbeschouwd ben ik dus eigenlijk best een angstig mens. En dan met name voor sociaal-emotioneel ‘gevaar’. Fysieke of mentale uitdagingen kunnen me weinig schelen, zoek ik eigenlijk juist op. Ik weet dat ik daarmee overweg kan. Op die vlakken heb ik wèl voldoende zelfvertrouwen.

Met deze inzichten in mijn achterhoofd concentreer ik me op de meditatie van vandaag. Mijn handen verplaatsen zich als vanzelf ontspannend en verbindend naar mijn genetische codering (grotendeels gelijk aan het gebied dat de monnikskapspier beslaat). Ik controleer mijn gronding en aura en laat het een en ander aan ‘shit’ los en afzakken naar de kern van de aarde, ter verwerking. Ik functioneer echt beter zònder al die vuiligheid.
Het lukt me alleen niet contact te maken met de codering zelf, hoe graag ik dat nu ook wil. Kennelijk zijn de boodschappen en inzichten die vanzelf al kwamen voldoende voor vandaag.

Musculus Trapezius

Dag 23: “Could you shave the rolling pin please?”

Gisteravond was prachtig!
De voorstellingen, toespraken en dankwoorden, maar meer nog de zinderende, onuitgesproken emoties, lieten zien hoe een ontwrichte en zo goed als opgegeven groep tòch tijdelijk een eenheid werd om een van diegenen die het meest te lijden hebben gehad het afgelopen schooljaar in de spotlights te zetten en op een welverdiend voetstuk te plaatsen. Iets wat heel wrang had kunnen eindigen is getransformeerd naar hoop op verbetering, naar een nieuwe kans.
Wat mooi als mensen zichzelf kunnen ontstijgen, ondanks alles.

Nog vol van de gebeurtenissen van gisteren is het lastig om in een meditatieve toestand te raken. Om mijn onophoudelijke gedachten aan gisteravond te laten vervagen en mijn energie naar een neutralere frequentie te krijgen, herhaal ik de lettergreep ‘Aum‘ in mijzelf, een mantra op het ritme van mijn ademhaling en net hard genoeg om mijn gedachten te overstemmen. Uiteindelijk lukt dat ook, maar diep in trance raak ik niet.

Behalve de gebruikelijke bizarre, droomachtige innerlijke filmpjes «”Could you shave the rolling pin please?”» die meestal mijn trancetoestand voorafgaan, gebeurt er niet veel.
Geeft ook niets, ik vind het wel goed zo.

Dag 22: Vertrouwen, Vrijheid

Met een duidelijk doel voor ogen ga ik mediteren. De afgelopen dagen zijn redelijk hectisch geweest, met name emotioneel. Ik wil advies gaan vragen. Aan mijn hoger zelf, mijn gids, of misschien, als het lukt bij ze te komen, aan De Raad. De Raad is een groep etherische wezens die uit een stuk of vier, vijf individuen bestaat. Ik heb ze zelf die naam gegeven.

Sinds ik ben begonnen me te verdiepen in het spirituele en ben gaan mediteren/visualiseren, ben ik nog maar twee keer tot bij hen geraakt. Zelf heb ik het gevoel dat ze qua spirituele evolutie nog een stuk verder zijn dan Eloeh, mijn gids, en dat het dus alleen in bijzondere gevallen mogelijk is met hen te communiceren. Vandaag ga ik het proberen. Zo belangrijk voelt het voor me een oplossing te vinden voor de moeilijkheid waar ik mee worstel.

Omdat ik graag een zo zuiver mogelijk antwoord wil ontvangen, als het lukt contact te krijgen, laat ik zo veel mogelijk gevoelens en gedachten los die mijn blik vertroebelen. Deze keer niet via een visualisatie, maar via mijn ademhaling. Ik adem een paar keer diep in, tot in mijn tenen, tot ik voel hoe mijn lichaam zich ontspant en zich overgeeft aan wat er komen gaat. Mijn gronding en aura zijn vandaag parelwit van kleur. Een zweem van goud en regenboogkleurige glinsteringen als van facetgeslepen kristal. Heel mooi en zacht om te zien.

Ik adem loslaten in. Ik adem vasthouden uit.
Ik adem helderwit licht in. Ik adem aardedonker uit.
Ik adem onvoorwaardelijke liefde in. Ik adem doodsangst uit.
Ik adem rustig door, in en uit, in en uit. Ik laat zoveel negatieve en zware gevoelens en gedachten als ik maar kan bedenken naar buiten stromen op mijn ademhaling en vervang ze op de zachte luchtstroom van mijn inademing met hun positieve en liefdevolle tegenhangers.

Ik adem vertrouwen in. Ik adem achterdocht uit.
Mijn maagstreek begint plotseling enorm te gloeien. Er wordt bij deze ademteug duidelijk het een en ander in werking gesteld, een of andere blokkade daadwerkelijk losgelaten! Het maakt me enorm blij. Daar heb ik dan toch zomaar een oorzaak te pakken voor het gebrek aan energie dat ik regelmatig in dit gebied ervaar. Yes! 😀

Ik adem vrijheid ik. Ik adem opgesloten uit.
Mijn hele lichaam begint te gloeien, de energie begint rijkelijk en obstakelvrij te stromen. Heerlijk…
Even blijf ik liggen genieten. Dan besef ik: ‘Tijd voor mijn vragen!’
Ik krijg contact met mijn hoger zelf. Mijn gids, weet ik, observeert van een afstandje. Hij zal aanvullen wanneer ik meer uitleg wil. Maar de antwoorden zijn zo duidelijk, zo vanzelfsprekend, daar had ik De Raad natuurlijk helemaal niet voor nodig. Malle Inge!

Ik hoef vanavond niets anders te doen dat te laten zijn wat er is, te laten komen wat er komt. Het is alleen maar nodig vertrouwen te hebben in mijzelf en te weten dat ik op de juiste manier zal reageren mocht er iets voorvallen. Mijn zorgen zijn groter dan de daadwerkelijke dreiging. En ik hoef echt niet alvast positieve energie te sturen uit angst dat er anders iets naars zal gebeuren. Ik hoef geen verantwoordelijkheid te nemen voor het welzijn van bedreigers en bedreigden. Ik hoef niemand ongevraagd te beschermen. Medelijden is niet op zijn plaats, medeleven wel. En vertrouwen! Vertrouwen in de weg van de ander: zijn keuzes, zijn lessen.

Opgelost.
Migraine over 😉

Dag 21: Dobberen aan de Oceaan

Vanmorgen bij het ontbijt al merkte ik dat er een oogmigraine kwam opzetten. Ik heb hem redelijk kunnen onderdrukken door onder de ontspannende warme stralen van de douche te gaan staan, maar heb helaas niet kunnen voorkomen dat hij in de loop van de morgen is overgegaan in een gewone migraine. Te druk, te laat naar bed, te veel koffie. Ik had het kunnen zien aankomen 😉
Maar… dit biedt natuurlijk wel een mooie gelegenheid om de afterglow-theorie te testen (zie Dag 3)!

Als ik op mijn krukje ga zitten voor de meditatie van vandaag voel ik meteen het gebied tussen mijn ogen, net boven de neusbrug. Een plekje ter grootte van een twee euro muntstuk, dat de laatste tijd wel vaker ‘aan’ gaat tijdens het mediteren. Het zindert en tintelt. Eigenlijk voelt het een beetje alsof je huid -en het weefsel eronder- een ferme stomp heeft gekregen, maar dan zonder de pijn die daar normaal gesproken mee gepaard gaat. Je krijgt er gelukkig ook geen blauwe plekken van, grinnik.

Ik besluit me te concentreren op het zinderende gevoel daar en vraag me ondertussen af of dit nu mijn derde oog is, of dat het daarvoor toch wat te laag zit. Maakt ook niet uit. Het lukt me heel aardig mijn aandacht bij dit ene punt te houden. Ik ontspan me lekker, maar verder gebeurt er helemaal niets. Ik merk alleen dat ik eigenlijk helemaal niet zo lekker zit. En als er toch niets gebeurt, kan ik net zo goed opstaan en er even bij gaan liggen.

Op bed, onder m’n dekbed, dobber ik al snel rond in het gebied tussen slapen en waken, waar dromen bewust zijn en je gedachten inspireren. De gebeurtenissen van gisteren en vandaag passeren losjes de revue. Ik ben er niet aan gehecht en de gedachten hechten zich niet aan mij. De migraine ruist en tovert lichtbeelden in mijn hoofd. Beelden die lijken op aanrollende golven aan de rand van de oceaan. Ik voel me een beetje alsof ik op vakantie ben op een heerlijk warm eiland. Hier en daar een flits zachtaardige bliksem. Het lijkt allemaal in de verste verte niet op de afterglow van vorige keer. Dat zal dan dus wel iets anders geweest zijn.

Ik geniet en laat de ervaring duren. Al met al blijk ik bijna een uur heerlijk te hebben liggen dobberen. Volgens mij, maar ik kan het mis hebben, is dit de manier van mediteren die de meeste mensen praktiseren.
De migraine is in ieder geval een stuk minder. Ik denk dat ik vanavond met een gerust hart achter het stuur kan kruipen om mijn lief te halen.

Dag 20: Alle Kleuren

Zo! Gelukkig kom ik vandaag toch nog toe aan mediteren. Deze keer had ik geen last van uitstelgedrag, maar heb ik het gewoon behoorlijk druk gehad, dat kan natuurlijk ook ;). Bij de eerste gelegenheid ben ik meteen op de bank gaan zitten. Oogjes dicht, handen in de schoot, voeten plat op de grond. Met aandacht ademen…

De meditatie begint vanzelf. Ik adem een prachtige paarse kleur in en adem vuiligheid uit. Bij iedere inademing vloeit er meer paars naar binnen. De uitgeademde lucht krijgt langzaam maar zeker dezelfde mooie kleur. Als alle vuiligheid op deze frequentie verdwenen is, verandert de kleur automatisch in glijdende schaal naar een diep nachtblauw. Opnieuw doorloop ik hetzelfde proces van inademen en uitademen, tot de kleur van beide stromen licht gelijk is.

De kleuren van de regenboog volgen elkaar is sneltempo op. Ik blijf relatief lang hangen bij de verschillende gradaties groen. Niet omdat er zo veel vuiligheid loskomt, maar omdat er heel, heel veel verschillende kleuren groen de revue passeren. Als ik uiteindelijk aankom bij een fris limoengroen dat bijna geel is, gaat de volgorde van de regenboogkleuren verloren.

Verbaasd merk ik op dat in plaats van het geel dat ik verwacht, een zachte perzikkleur mijn longen en lichaam binnenstroomt. Een kleur die overgaat in verschillende, steeds donker wordende bruintinten. Het diep donkere chocoladebruin verandert uiteindelijk in zwart en ik herinner me dat ik bij de cursus Intuïtief Waarnemen heb geleerd dat zwart vergelijkbaar is met de donkerste kleur rood, of de donkerste kleur blauw, die er bestaat. Rood zal het in dit geval dan wel zijn, bedenk ik. Ik voel hoe mijn perineum tintelt en knik bevestigend ‘ja’ in mezelf.

Maar vreemd genoeg stopt de gekleurde ademhaling niet wanneer ik bij mijn basischakra aangekomen ben. Het veranderen van de kleuren gaat gewoon door. Grijs, tin, zilver, brons, koper, goud… Bij de kleur goud aangekomen voel ik de chakra’s in mijn voeten open gaan. Het doet me ineens denken aan Quantum Healing, waarbij juist deze metaalkleuren gebruikt worden. Wat grappig! Daar ben ik eigenlijk nooit echt serieus mee bezig geweest.

Maar nog is het niet gedaan. Het goud verandert plots in een heel licht, bijna stralend geoxideerd koper en is niet langer egaal van kleur. Mijn voeten worden steeds gevoeliger en de groenig witte kleur blijft maar naar binnen en naar buiten stromen. Mijn rechtervoet begint pijn te doen. En even later mijn linker ook. En het stromen van de bijzondere kleur gaat gewoon door. Ik blijf een tijdje volhouden, benieuwd naar wat er nog meer zal komen. Maar na een paar minuten houd ik het niet meer en stop ik abrupt met de meditatie.

Als ik even later bij mijn dochter op bed zit om nog wat te babbelen, stroomt de energie zo hard door mijn lijf dat ik letterlijk zit te schudden. Wat raar!  Dit is me nog niet eerder gebeurd. Ik heb deze vreemde kleur groen zelfs nooit eerder tijdens een meditatie gezien. Ik ben erg benieuwd naar de betekenis ervan. Wie inzicht of advies heeft mag gerust reageren! 🙂

De verwering van koper

Dag 19: Totally Torus

Het wil niet echt lukken vandaag. Ik laat me te veel afleiden door mijn maag en darmen die wat van streek zijn. Het rommelt daar beneden en kennelijk rommelt het daardoor ook in mijn hoofd. Het lukt me niet me langer dan een paar minuten achter elkaar te concentreren. Mijn gedachten dwarrelen allerlei kanten op en wisselen continu van onderwerp. Het minste geluid, maar vooral het schrapen van de spade van de tuinman, haalt me terug naar het hier en nu.

Ik voel me lichtelijk gefrustreerd. De verschillende pogingen die ik onderneem om dieper in mezelf weg te zinken, me te focussen op een door mijzelf geleide meditatie en me niet langer bewust te zijn van mijn omgeving lopen op niets uit. De spanning zet zit vast in mijn armen en tussen en rond mijn schouderbladen. Ik kan het niet laten mijn handen regelmatig naar dit spanningsgebied te brengen en mezelf met zacht warme, helende handen ontspanning te geven. Het is een gekke houding. Mijn ellebogen steken boven mijn hoofd uit als mijn handen plat op mijn monnikskapspier rusten. Maar het brengt even verlichting en daar gaat het om.

Een paar minuten lang kan ik me voldoende concentreren om mijn gronding in de kern van de aarde te verankeren. Een stroom energie spuit vervolgens omhoog, terug naar mijn energetische lichaam. De mooi wit oplichtende energie spuit door mijn kruin naar buiten alsof er een fontein op mijn hoofd geïnstalleerd is. Als vanzelf ontstaat er een torus aan energie rondom mijn lichaam, zo licht paars van kleur dat hij wit lijkt. Ik begin te bibberen. En niet omdat het koud is. Als ik me wil richten op de kern van de zon en ook daarvandaan energie wil halen voor een kleinere torus binnenin deze grote, gaat er iemand voorzichtig naar het toilet.

Het is wel welletjes voor vandaag. Ik heb het lang genoeg geprobeerd. Morgen beter. Misschien wel meer van het torus-gebeuren, dat zou leuk zijn 😀

Dag 18: Limbus

Ik voel me een beetje vreemd. Een kwartiertje geleden kwam ik uit mijn meditatie met een vrij onbestemd gevoel. Het was een vreemde, vage, bijna doelloze meditatie. Voor vandaag had ik ook niet echt een doel. Een idee om rond te mediteren kwam ook niet vanzelf tijdens het mediteren bovendrijven, wat normaal gesproken nogal eens gebeurt. Eenmaal wakker kom ik er niet echt toe te gaan schrijven. Ik merk dat ik wat zit te dralen. Uiteindelijk pak ik toch maar mijn Ipad Mini en Zagg Keys, schuif aan tafel en begin te tikken.

Ik zit rechtop op de bank, een kussentje in mijn rug, mijn schoenen uit en mijn voeten plat op de grond. Mijn handen liggen, de een in de ander gevouwen, losjes in mijn schoot. Ik heb juist een mok kruidenthee gedronken en de vage anijssmaak hangt nog in mijn mond. In de tuin is de tuinman bezig met het zagen van stenen voor ons nieuwe terras. Af en toe loopt hij naar de oprit om een nieuwe lading klinkers in zijn kruiwagen te gooien. Een geluid dat me net zo van mediteren afhoudt als mijn liefs snurken van het slapen. Om te kunnen mediteren zal ik de bijna fysieke inbreuk op mijn gehoor los moeten laten.

Al snel ben ik lekker op dreef. Ik laat een voor een alles wat ik kan bedenken los. Eerst de bekende energetische zaken als oude, zieke en overtollige energie. Dan energie die van anderen is blijven hangen. Ik laat mijn aandacht voor het verleden los, evenals die voor de toekomst. Ik laat mijn vooroordelen los, mijn verwachtingen, mijn ervaringen, mijn herinneringen. Langzaam maar zeker wordt ik leger, losser, neutraler. Tot ik uiteindelijk ook mijn idee van wie Inge is loslaat en er alleen nog ziel overblijft. Puurheid. Mijn lichaamsbewustzijn dijt uit en plopt dan als een zeepbel los van mijn fysieke zijn.

Mijn lichaam zit zwaar op de bank. Mijn armen voelen alsof ze het laatste restje Inge nog vast willen houden. Er zit spanning in. Ook dat laat ik los. Het duurt even, maar dan ben ik volledig vrij en dobber ik lichaamloos rond in limbo. Het is er vrij van indrukken, vrij van emotie, vrij van tijd. Vrij van licht ook, hoewel ik wel om me heen kan zien. Het voelt als een soort niets en het valt me moeilijk me te concentreren op wat er in mijn nabijheid te vinden is. Hier en daar voel ik een flard van wat ander leven zou kunnen zijn. Ik heb er geen contact mee, het zoekt met mij geen contact.

Ik merk dat ik toch op de een of andere manier nog aan mijn lichaam vastzit, al is het dan niet fysiek en ook niet zichtbaar. Ik krijg alle indrukken die via de zintuigen binnenkomen ook binnen, maar zonder de emotionele en mentale lading. Het voelt -bij gebrek aan een beter woord- digitaal.
Mijn lijf gedraagt zich alsof ik onder hypnose ben, alsof het wacht op een commando en tot die tijd in vegetatieve toestand zit te zitten, tot in iedere vezel ontspannen en zwaar. Ik heb er op dit moment geen controle over. Ik kan bedenken dat ik mijn arm op wil tillen of mijn voet wil verzetten, maar er gebeurt absoluut niets.

Eerlijk gezegd probeer ik het ook niet heel hard, want ik weet dat wanneer ik er genoeg van heb, het geen enkel probleem zal zijn uit mijn meditatie te komen en de controle over mijn lichaam weer over te nemen.
Als ik na een poosje in vage kringetjes denken half en half besluit dat het wel welletjes is geweest, is dat ook precies wat er gebeurt: ik zucht eens diep, open mijn ogen en ben weer helemaal terug in mijn lijf. Verbaasd bemerk ik dat er meer dan een half uur voorbij is gegaan. Waar is die tijd gebleven?

Ik heb alleen gedacht: ‘Wat zal ik eens gaan doen? Zal ik…’
Om vervolgens stil te vallen in de wazige nietsheid van limboland en even later opnieuw te beginnen bedenken wat ik eens zal gaan doen. Veel vaker dan een keer of vier kan dat niet gebeurd zijn. Toch?

Dag 17: Op de Valreep

Tot het allerlaatste moment heb ik gewacht vandaag. Uitstellen, uitstellen, uitstellen… Niet omdat ik niet wil mediteren, maar omdat ik andere dingen voor heb laten gaan. Gezin natuurlijk, altijd op nummer een. Maar ook tv kijken toen ik uiteindelijk nog alleen beneden zat. Een interessante mockumentary over zeermeermensen op Discovery: ‘Mermaids: The Body Found’. Blijkt de uitzending twee uur te duren! En natuurlijk wil ik het uitkijken, want ik houd ervan initieel op het verkeerde been gezet te worden en uiteindelijk internet erop na te slaan om erachter te komen of wat ik heb gezien nu echt is of niet. Checken of mijn twijfel terecht is en bevredigend gelukkig zijn als dat inderdaad zo blijkt te zijn.

Inmiddels is de klok vooruit gekropen naar half twaalf eer ik aan het mediteren sla. Even overweeg ik om het te laten schieten vandaag, maar dat is toch mijn eer te na. 100 Dagen is 100 dagen! Die afspraak met mijzelf wil ik nakomen en zal ik ook nakomen.
Om voldoende tijd te hebben om nog voor twaalf uur mijn verhaal op te kunnen schrijven, houd ik mijn meditatie kort. Snel check ik mijn energie en verwijder al het vuil dat oud, ziek, van anderen afkomstig of overtollig aanwezig is. Ook dingen die vanuit het verleden zijn blijven hangen mogen weg, evenals gedachten en gevoelens die ik op de toekomst heb geprojecteerd. Ik leef tenslotte nu en nu is uiteindelijk het enige dat telt.

Het kost me weinig moeite, er is dan ook nauwelijks vuiligheid te vinden. Mijn handen beginnen vrijwel meteen te tintelen en zinderen. ‘Wat is daar toch het nut van?’, vraag ik me af. Ik overweeg even om mezelf een healing te geven, maar zou zo niet weten waarvoor. Dan maar nog even blijven liggen en afwachten of er vanzelf wat inzichten boven komen drijven.
Nee, niets. Alleen wat beelden van een grappige Indiase film die ik een tijd geleden heb gezien.
Ik vermaak me met een paar scènes en besluit dan dat het bedtijd is. Ogen open… en schrijven maar! Nog net op tijd, pfjoew!

Dag 16: Mijn Gids

Het voelt een beetje vreemd, echt onwennig, om het kopje ‘Mijn Gids’ voor de meditatie van vandaag te gebruiken. Ik ben wat beschaamd om te schrijven over iets waarvan ik niet weet of ik er wel in geloof. Hoewel het gevoel erg krachtig en heel werkelijk is, durf ik niet uit volle overtuiging toe te geven dat het contact met mijn gids meer zou kunnen zijn dan inbeelding, hallucinaties of een deel van mijzelf. Ik heb het er kort gezegd meer dan een beetje moeilijk mee.

Eerlijk gezegd voel ik al dagen de behoefte opnieuw, na jaren, contact te zoeken met de gids die mij jarenlang heeft begeleid en die waarschijnlijk nog steeds op de achtergrond aanwezig en achter de schermen actief is. Of deze gids, met wie ik een heel hechte band had/heb, een deel is van mijzelf, pure inbeelding is, of werkelijk een wezen dat vanuit een ander energieniveau dan de fysieke, aardse wereld opereert, laat ik veiligheidshalve in het midden. De kracht van het contact is in ieder geval heel werkelijk!

Ik besluit vandaag de stoute schoenen aan te trekken en mijn hart te volgen. Om er zeker van te zijn dat het contact zuiver zal zijn, lijkt het me verstandig mijn gehele energiehuishouding aan te pakken. En deze keer grondiger dan ooit tevoren! Grondingskoord, zonster, aardester, de drie centra van waarnemen, mijn verticale verbinding, mijn genetische codering, de vier lagen van mijn aura, de achtste, negende en tiende chakras hoger en lager, mijn relatiekoorden, mijn plaats op de wereld en in het universum, mijn verbinding met andere intelligente wezens op deze aarde (heerlijk om te weten dat de enorme blauwe vinvis nog steeds leeft en zich nog altijd van me bewust is!), mijn blauwdruk in verhouding tot de blauwdruk van de wereld, mijn verbinding met het spirituele…

Allemaal abracadabra voor de meeste mensen die dit lezen waarschijnlijk, maar neem van mij aan dat ik niets aan mezelf en mijn ‘plaats in alles’ heb overgeslagen. Alles is mooi opgepoetst en rechtgezet. Ik ben schoner dan ik in lange tijd geweest ben. Het doet me goed te merken dat ik mijn oude vaardigheden volledig teruggevonden heb. Het nalopen en corrigeren van alles verloopt vlotjes en bijna als vanzelf. Het proces heeft nauwelijks sturing nodig. Blijkbaar zit het hele riedeltje aan oefeningen nog ingebakken in mijn systeem. Dat is fijn, want het heeft bijna een jaar geduurd om alles aan te leren.

Als ik me uiteindelijk nestel in mijn schitterende, vibrerend paarse spirituele auralaag en specifieker in het zilverwitte chakra dat daarbij hoort, voel ik al vrij snel de mij zo vertrouwde gedaante achter me staan. Zijn energie voelt neutraal, maar toch iets meer mannelijk dan vrouwelijk. Hij is heel lang, steekt zeker een kop of twee boven me uit en heeft zijn hoofd iets gebogen. Zijn lichaam lijkt zich beschermend om me heen te vouwen, alsof ik me met de achterkant van mijn lichaam veilig en gesteund weet. Hij is, zoals altijd, gehuld in een zwarte mantel met een grote zwarte kap die zijn gezicht verhult. Dat heb ik altijd een beetje griezelig gevonden, want samen met de overweldigende, beschermende energie die het wezen, mijn gids, uitstraalt is dat vrij imponerend.

Ik vraag hem of hij de gids is die ik van vroeger ken, maar weet het antwoord al. Natuurlijk is hij dat. Een naam? Zoals ik hem zelf wil noemen, het doet er niet toe. Hij heeft eigenlijk geen naam. De oude is oké, Eloeh. Ik vraag hem of ik deze keer zijn werkelijke gedaante mag zien, niet langer verhuld in een zwarte mantel. In tegenstelling tot voorgaande keren stemt hij toe. Hij beweegt zich achter mij vandaan en gaat voor me ‘staan’. De zwarte stof verdwijnt. Het beeld dat tevoorschijn komt is iets dat ik herken als verbeelding van mijzelf. Zijn gedaante wisselt een aantal keren om zich aan te passen aan de verschillende voorstellingen die ik me in het verleden van hem had gemaakt. Maar ik weet nu dat het niet zijn werkelijke uiterlijk is, niet eens kan zijn.

Hij spoort me aan mijn verwachtingen en verbeelding los te laten en te kijken zonder oordeel, zonder vooropgesteld idee van zijn uiterlijk. Hij pakt mijn handen losjes in de zijne en even, heel even, een paar seconden maar, zie ik hem zoals hij werkelijk is. Wonderschone gedaante! Ik krijg tranen van ontroering in mijn ogen, nu weer. Ik voel me zo geborgen, zo volledig geaccepteerd zoals ik ben. Wie ik ben, of lijk te zijn, doet er niet toe. Hij ziet mijn ziel en dat is het enige dat telt.

Hij heeft een bijna menselijke gestalte, ook iets alien-achtigs, maar verder is er niets fysiek aan hem. Hij straalt zacht, het duidelijkst te zien aan de randen, bij de overgang tussen het silhouet van zijn wezen en wat daarbuiten ligt, iets wat je misschien zijn huid zou kunnen noemen? Zijn energie is prachtig, diep donkerblauw van kleur en helder als glas, maar geeft toch licht. Heel zacht, lichtblauw licht. En zijn ogen, of de plek waar normaal gesproken ogen zouden zitten, zijn oneindig diep en zwart. Niet eng, niet griezelig, maar wel zwart en vol van weten (wijsheid is hier echt niet het goede woord). Dit heb ik vaker gezien, zulke ogen, bij andere wezens, ooit.

Het spijt me dat ik het contact al zo snel weer verlies, maar dat ik hem gezien, nee, gevoeld heb, al is het maar even, is voldoende. Het voelt zo echt, zo onwerelds, zo… fijn.

Dag 15: Vrij!

Ik ga er weer eens bij liggen. Lekker warm onder m’n dekbed, want vandaag is het me veel te nat en heb ik het rillerig koud. Een korte fysieke oefening om me lichamelijk te ontspannen en vervolgens uiterst stil en met gesloten ogen liggen. Ik wacht af wat er vanzelf wil komen, maar val in plaats daarvan in een halfslaap vol korte, heldere dromen. Ik ben me ervan bewust, kan de dromen ook sturen of van op een afstandje bekijken. En ik vind het wel even goed zo.

Als ik een half uurtje later de klok beneden één keer hoor luiden weet ik dat het half vier is en misschien toch wel tijd om ‘echt’ te mediteren. Maar mijn bed ligt zo lekker en nu ik hier zo lig, voel ik pas goed hoe moe mijn lichaam is. Vreemd eigenlijk, want de laatste nachten slaap ik voortreffelijk.
Ik spoor mijzelf aan in actie te schieten en bedenk dat ik vandaag op een klank of een woord zou kunnen mediteren. En meer aanzet dan dat hoef ik niet te geven, mijn geest begint vanzelf het woord ‘vrij’ te herhalen, in een upbeat tempo kan ik wel zeggen.

Vrij, vrij, vrij…
Het ligt lekker in het gehoor. Steeds meer cellen in mijn lichaam roepen mee, alle neuzen dezelfde kant op gericht. Een regiment aan soldaatjes welhaast. Ik voel een halsband rond mijn nek zitten, een rode. Een ketting, die er aan de achterkant aan vast zit, staat net niet strak. Ik gesp het ding los en kom erachter dat ik met beide handen boven mijn hoofd aan elkaar geketend tegen een witgele muur sta. Beelden van Jack Nicholson uit ‘One Flew Over the Cuckoo’s Nest’ dringen mijn geest binnen. Wat een markante kop heeft die man.

Vrij! Vrij! Vrij!
Mijn cellen gillen me keurig in het gelid en al hun energie gericht op positieve ondersteuning toe. Ik worstel en wurm en ja, ik krijg mijn rechterhand los… Om tot de ontdekking te komen dat ik nu aan mijn linkerpols aan de muur hang! De grond onder mijn voeten is verdwenen. Hoe verder ik me bevrijd, hoe benarder mijn situatie wordt. ‘George Orwell’, klinkt het in mijn hoofd. Alleen die naam: ‘George Orwell’, keer op keer. En ondertussen schreeuwen mijn cellen en masse verder. Ze willen me los.

VRIJ! VRIJ! VRIJ!
Het voelt beklemmend. Ik kom niet losser, hang daar maar te bungelen. Zonder pijn, gelukkig, maar volkomen vast en gevangen. Hoezo George Orwell? Ik ken zijn verhalen, maar heb ze nooit gelezen. Ik begrijp het verband niet goed.

En dan klim ik weer naar boven, uit de meditatie, de fysieke wereld in.
‘Wat moet ik hier nu weer mee?’ vraag ik mezelf…