Dag 90: Tevergeefs

Vandaag lig ik weer eens comfortabel te mediteren op mijn bed. Het is te warm voor een dekbed met meer dan 30 graden buiten. Een heerlijke nazomerdag. Ik concentreer me op mijn ademhaling tot hij opnieuw rustig en diep is na het traplopen van daarjuist. Het dekbed ligt half opgerold onder mijn knieën. Ik had geen zin mijn veterschoenen uit te trekken. Dat kan m’n dekbed wel hebben, de zolen zijn toch niet vies en het is maar voor even.

Met gesloten ogen en mijn handen over elkaar op mijn maag lig ik op mijn rug. Ik wacht geduldig tot mijn gedachten wegebben. Gedachten over het nieuwe boek waar ik vandaag aan begonnen ben, gedachten over die kennis met haar slinks manipulatieve voor wat, hoort wat mentaliteit, gedachten over hoe mensen bij een begrafenis hun pijn en verdriet onderdrukken of projecteren op anderen… De gedachten blijven rondjes draaien. Mijn emoties draaien mee. Enthousiasme over mijn vers geschreven woorden, weerstand tegen opgedrongen ‘vriendelijkheid’, woordeloos verzet tegen projectie en oordeel…

Ik blijf wachten tot mijn gedachten verstillen en een zachte trancestaat ervoor in de plaats komt, maar het wachten blijkt tevergeefs. Na twintig minuten sta ik maar weer op. Tijd om eten te koken. Misschien toch maar geen boerenkoolstamppot 😉

***

Het is inmiddels kwart voor twee ’s nachts. Na twee nachten heerlijk rustig alleen slapen en uit mezelf wakker worden voordat de wekker gaat is mijn lief weer thuis en is slapen opnieuw moeilijk. Niet dat hij hard snurkt, maar wel heel lief recht in mijn oor. Ik heb een uurtje kunnen slapen voor ik van zijn slaapgeluiden wakker werd. Geen enkel trucje hielp helaas, dus ben ik rond half een met kussen en dekbed onder de arm naar beneden verhuisd. Dan maar op de bank proberen.

Een half uur mediteren met Simply Being van Meditation Oasis geeft me opnieuw een half uurtje slaap. Toch word ik weer wakker, lichamelijk onrustig. Ik kan mijn draai kennelijk niet vinden en voel me weer als een hond in een te kleine mand die maar blijft krabben aan zijn kussen voor meer ruimte. Mijn hoofd is leeg, ik voel me geestelijk ontspannen, maar mijn lichaam wil niet meer. Het heeft voorlopig voldoende aan de twee wolvenslaapjes.

En zo zit ik hier maar wat te schrijven. Een klein beetje zelfmedelijden voel ik wel. Een klein beetje wanhoop ook, eerlijk gezegd. Daarbij nog een snufje moedeloosheid… Ik weet dat het verstandig zou zijn die emoties los te laten. Ze zetten zich vast in mijn lijf, maar ze helpen me voor geen meter beter onder zeil te raken. De vraag natuurlijk, op dit moment, is: hoe laat ik ze los?
Ik zit denk ik met een angst om nooit meer samen te kunnen slapen zonder me ’s ochtends brak te voelen. Want zelfs als ik ondanks het snurken de slaap kan vatten, voel ik me intens vermoeid wanneer ik de volgende morgen wakker word.

Het zal fijn zijn wanneer de dakkapel er eindelijk op staat en we op zolder een extra kamertje kunnen maken voor logees. Voor logees en voor een wanhopige Inge… 😉

Dag 89: Welterusten

Na een poosje word ik ineens wakker… Oeps, in slaap gevallen! En dat zonder dat ik er erg in had. Te veel warmte en emoties vandaag. Misschien kan ik maar beter onder de wol kruipen. Morgen is er weer een dag. Welterusten x

Dag 88: Longeigenwijsheid

De zin is er weer, hoewel het toch anders voelt dan voorheen. Mediteren voelt vandaag meer als iets dat dagelijks terugkeert, zoals eten en slapen. Ik vind het wel een prettig gevoel, zo zonder drang tot uitstellen of onplezierige zelfdwang. Ik doe het gewoon. Van mij mag dat wel zo blijven, graag zelfs. Mediteren als vast onderdeel van mijn dagelijks leven, zo natuurlijk als al het andere wat regelmatig terugkeert. Ja, daar ben ik helemaal voor.

Ik zit in de tuin en heb mijn stoel naar de zon gekeerd. De stralen verwarmen de huid van mijn gezicht, hals en armen. Waarschijnlijk ben ik straks weer mooi roze 😉
Mijn ogen zijn gesloten, mijn voeten staan iets uit elkaar en plat op de grond, mijn handen rusten losjes met de palmen naar beneden op mijn bovenbenen. Mijn gronding is al prima in orde, mijn centra van waarnemen zijn rustig. Ik laat het zonlicht dwars door me heen in mijn hoofdcentrum schijnen. Het beetje vuil dat daar zit droogt meteen in en verdwijnt.

Ik observeer mijn ademhaling aandachtig. Het koele langs mijn neusvleugels wanneer ik inadem. De weg die mijn adem aflegt door mijn lichaam. De rustige, ongedwongen en ongecontroleerde buikademhaling. Ik voel enige druk in mijn hoofd en sluit op mijn hersenen een drain aan, in mijn nek, voor wat verlichting. De overdruk verdwijnt langs het loshangende doorzichtig plastic slangetje. Misschien was dat zonlicht vol in mijn hoofdcentrum niet meteen een goed idee, bedenk ik nu. Maar mijn hoofd voelt al snel weer normaal.

Ik blijf met mijn aandacht bij mijn ademhaling. Mijn geest is mooi leeg, veel gedachten en beelden zijn er niet. Wel hoor ik mezelf continu zingen, inwendig. Een vrolijk liedje van de GVR, alsmaar opnieuw:

“Flitspop, flitspop,
Voel de belletjes gaan
Flitspop, flitspop,
Ja daar komen ze aan.

Niets is zo heerlijk
En ook onontbeerlijk
Als flitspoppen,
De hele dag door!”

Flitspoppers zijn volgens de Grote Vriendelijke Reus een teken van geluk. Nou, mooi 🙂 Zo voel ik me ook!

Geen heldere inzichten vandaag. Geen inspirerende beelden.
Stabiliteit, geaardheid en rust in mijn geest. Meer heb ik niet nodig. Behalve flitspoppers dan 😉 Geef mij maar een erlenmeyer Fropskottel. Beter dan slijmerige Snoskommers!

Oh, iets dat ik bijna vergeet. Drie keer merkte ik op dat mijn longen zich samentrokken alsof ze lucht naar binnen wilden halen en dat al een tijdje niet meer hadden gedaan. Toch voelde ik geen ademnood of had ik symptomen van zuurstoftekort. Nu vraag ik me af of dit is wat Raz Iyahu bedoelde in zijn filmpje over de Sacred Circle Breath, namelijk dat je bij voldoende meditatietraining kunt ademhalen zonder je van je ademhaling bewust te zijn.

Dag 87: Gedemotiveerd

Van motivatie voor mediteren is vandaag geen spoor te bekennen. Het vreemde is dat ik me er niet eens bezwaard of schuldig over voel. Ik heb er gewoon geen zin in. Het enige dat me uiteindelijk toch een poging doet wagen is mijn wil de 100 dagen netjes vol te maken. Zelfdwang dus eigenlijk. Of dat goed is? Geen idee.

Ik lig lekker onder mijn dekbed en voel me rozig, slaperig, ontspannen. Ik concentreer me op mijn ademhaling, haal een paar keer mijn adem helemaal naar onderen in mijn buik, maar het voelt niet lekker. Net alsof er te veel druk door in mijn hoofd ontstaat, alsof het persen is. Nou, ik ben allang bevallen, dus persen hoeft niet meer. Ik adem gewoon verder op de manier die ik al jaren gebruik en die ik erg prettig en diep ontspannend vind.

Al snel ben ik in trance. Gedachtebeelden glijden als elkaar opvolgende wagonnetjes aan me voorbij. Het valt me op hoe los ik me voel van de stress die mijn kinderen ervaren nu school weer begint na hun zomervakantie. Het laat me niet ongemoeid hoor, ik leef met ze mee. Ik begrijp en voel hun worsteling. Het verschil is dat ik niet langer met ze meelíjd. En dat ervaar ik toch als heel positief. Ze hebben voldoende aan hun eigen pijn, die van mij hoeven ze er echt niet bij. Ik ben er, op de achtergrond aanwezig. Ik luister, en knuffel als ze dat willen, meer niet.

Beeld na beeld volgt elkaar op. Ik kijk en zie en voel me los, ontspannen, stabiel. Als ik, na wat uren lijkt, wakker word, blijkt pas dat ik in slaap gevallen ben. Kennelijk is mijn mediteren naadloos overgegaan in helder dromen, hihi. Hoeveel verschil is er dan eigenlijk tussen die twee?

Dag 86: Stilte in mijn Hoofd

Vanmorgen voelde ik veel weerstand bij het hele idee achter de Sacred Circle Breath. In feite, nu ik weer een wat helderder kijk heb, lijken het me vooral een stel voorgeschreven regels met de belofte dat je uiteindelijk na hard werken en flink wat toewijding verlichting kunt bereiken, maar ondertussen mag het bereiken van verlichting niet je doel zijn, de weg ernaartoe juist weer wel. Opgelegde regels, beloftes voor die paar potentiële meesters onder ons, etc. Het draait uiteindelijk, hoe mooi en verbloemd verwoord ook, om beter zijn dan anderen. Naar mijn idee is dat toch niet helemaal fris.

Van de weerstand die ik vanmorgen voelde groeide ik naar begrip. Ik begrijp dat je om te kunnen volharden regels nodig kunt hebben om je aan vast te houden. Ik begrijp dat je om jezelf te kunnen blijven motiveren een belofte of doel moet kunnen voelen. Ik begrijp dat om volledig toegewijd te kunnen zijn je jezelf bepaalde basisbehoeften moet kunnen ontzeggen. Maar… het is niet per se nódig. Toch niet volgens mijn overtuiging, die gebaseerd is op mijn eigen ervaringen.

Van begrip groeide ik naar berusting. En vanuit berusting kom ik uiteindelijk weer terug bij mezelf en mijn eigen-wijze manier van in de wereld staan. Ik ben bang dat ik me in mijn enthousiasme even heb laten meeslepen en ben vergeten dat ik de waarheid achter de dingen niet langer bij voorschriften, regels, dogma’s, wijsheden of verder ontwikkelde anderen zoek. Wat het beste is voor mij, vind ik in mijzelf. Ik houd mijn ogen en oren open voor de dingen die me aanspreken, maar verlies me er (meestal dan) niet in. Resoneert informatie met mijn innerlijk, dan kan ik ervoor kiezen het in mijn manier van zijn op te nemen. Zo niet, dan laat ik het -misschien alleen gedeeltelijk- links liggen.

Dus: aandacht voor ademen? Ja, daar doe ik zeker wel wat mee. De informatie die ik tot nu toe heb gevonden heeft echt wel wat nieuwe, interessante oefeningen opgeleverd. Oefeningen die het waard zijn om tenminste een paar keer uitgeprobeerd te worden. Verder kies ik ervoor me niet te houden aan het mezelf ontzeggen van mijn normale voedingspatroon, van drinken, van vrijen of van naar bed gaan op tijden die me passen. Ik functioneer op spiritueel niveau prima mèt al die zaken en zie de noodzaak dus niet in van een leven als asceet. Verplichtingen als tweemaal per dag minstens een half uur oefenen met behulp van mudra’s, of per se eerst de chakra’s met chanten schoonmaken vooraleer ik kan gaan ademen, laat ik verder ook links liggen. Ik doe de oefeningen, maar wel zoals ze mij passen.

Dat gezegd hebbende rest mij nog verslag te doen van mijn meditatie van vandaag. Ik heb de cirkelademhaling nog eens gedaan, nadat ik -jaja- eerst mijn chakra’s onder begeleiding van de chant-klanken schoon heb gevibreerd. De chakra’s worden beurt voor beurt behoorlijk actiever dan ze voor het chanten waren. Een voor een gloeien ze warm op in mijn lichaam. Het overschakelen naar de cirkelademhaling gaat vervolgens een stuk vloeiender dan eerder. Het laten rondstromen van de energie voelt veel natuurlijker. Ik kan het ritme van mijn ademhaling beter volgen en de stroom raakt niet langer onderbroken wanneer ik me op een volgende ronde concentreer.

‘Oké dan’, denk ik bij mezelf. ‘Ik heb het al bijna onder de knie.’
Dat ik mezelf heb toegestaan losjes om te springen met de vers geleerde adem-informatie scheelt blijkbaar een heel stuk. Logisch.
Het in rondjes sturen van de vers aangevoerde zuurstof en energie doe ik niet echt lang, hoewel mijn geest vrij is van gedachtebeelden. Het schoonmaken van mijn chakra’s voelt weldadiger dan de boodschap- en beeldloze energie die het ademhalen bij me opwekt. Ik snap denk ik ook waarom. Ik houd juist zo van de onvoorspelbare creativiteit van mijn intuïtie en het volgen van de kleurrijke wendingen die me zomaar komen binnenvallen. Waarom zou ik dan gelukkig zijn met een saaie, lege geest? Bijna alsof ik moet kiezen tussen een zonverlichte, vrolijk en verrassend gedecoreerde kamer en de koele, lege kelder, waar je in het schemerdonker nog maar net een hand voor ogen kunt zien.

Ha! Dat is het! Met een lege geest voel ik me spiritueel blind, ook al geeft het me soms weldadige rust in tijden van drukte en geestelijke overwerktheid. Gelukkig is het zo dat wanneer ik die rust in mijn hoofd nodig heb de stilte meestal vanzelf komt.

Dag 85: Chanten

Van alles heb ik vandaag weer voor laten gaan. Mijn zus helpen verhuizen, het gezin van eten voorzien, filmavondje ‘en famille’ met chippies en later een aflevering van ‘Johan Falk’ kijken met mijn lief en een glaasje wijn, of twee 😉 Uiteindelijk lig ik dus redelijk uitgeteld in bed voor ik aan mijn meditatie van vandaag begin. Nou ja, meditatie… Verder dan het (inwendig, anders maak ik mijn lief nog wakker) chanten voor mijn chakra’s kom ik niet, haha.

Laaaammmm,
Vaaaammmm,
Rraaammmm,
Yaaaammmm,
Haaaammmm,
Aaauuummmm,
Ooooommmm…

En knorren maar.
Ik heb voortreffelijk geslapen, dat wel 🙂

Dag 84: The Sacred Circle Breath

Niet dat ik het van plan was, maar wanneer ik in de tuin ga zitten voor mijn meditatie -mijn gezicht in het zonnetje- merk ik dat ik me toch aan het concentreren ben op de manier van ademhalen die wordt geleerd in The Sacred Circle Breath. Ik vond de film toevallig toen ik naar meer informatie zocht over de Danjeon Ademhaling. Het trok mijn aandacht onmiddellijk en ik heb er met veel interesse naar gekeken. Kennelijk met zoveel interesse dat ik nog precies weet hoe ik het moet doen. Ik houd wel van de ‘no nonsense aanpak’ en het zo veel mogelijk samenvoegen van wat er bij de meeste esoterische stromingen wordt geleerd. Eenvoud.

Zit ik lekker in het ademhalen, waarbij mijn onderbuik opnieuw op diezelfde manier als bij de meditatie van gisteren reageert (die intuïtie van mij is nog niet zo slecht, grinnik), gaat het wekkertje van de oven! Helemaal vergeten dat ik er tien minuten geleden verse koekjes in heb geschoven. Mijn geest lijkt volledig in beslag genomen door het telefoontje van mijn moeder deze morgen. Een goede vriend van haar, van de familie, is plotseling aan een hartstilstand overleden. De overeenkomsten met het overlijden van mijn vader zijn schokkend. Het grijpt me duidelijk meer aan dan ik dacht.

Een kwartier later, de aangename vanillegeur van vers gebakken koekjes in mijn neus, ga ik er nog eens voor zitten. In kleermakerszit op de bank deze keer. En als ik dan toch de cirkelademhaling wil gaan doen, kan ik het beter meteen goed aanpakken en zoals voorgeschreven/geadviseerd mijn chakra’s eerst schoon chanten. Niet hardop hoor, want de tuindeur staat open en de buren zitten buiten 😉
Lam, Vam, Ram, Yam, Ham, Aum, Om… Mijn handen houd ik keurig in een van de Mudra’s. Van stuit- tot kruinchakra voel ik duidelijk een reactie op de inwendig gezongen klanken. De toppen van mijn vingers tintelen. Mijn voorhoofd, handpalmen, voetzolen en mond zinderen.

Ik schakel over op de cirkelademhaling. Hij lijkt veel op de variant die ik bij mijn cursus Innerlijk Waarnemen heb geleerd, maar de beschrijving ervan is veel gedetailleerder. Ik laat de energie stromen op het ritme van mijn ademhalen. Ik adem in, de energie stroomt van mijn cervix naar achteren, reist langs mijn ruggengraat, houdt even halt bij mijn hartchakra, reist door naar mijn kruin en verder naar mijn voorhoofd. Ik adem uit en trek de energiestroom via mijn voorhoofdchakra naar binnen, mijn centrum in. Daar houd ik een seconde halt om vervolgens langs de voorzijde van mijn lichaam af te dalen naar mijn navel. Daar trek ik de stroom energie wederom naar binnen en geef haar een slinger.

De energie draait rondjes in mijn onderbuik. Het gevoel is gelijkaardig aan dat van gisteren, maar minder hevig. Waarschijnlijk doordat ik nu zo geconcentreerd de instructies aan het volgen ben. Gisteren was ik veel intuïtiever bezig, veel vloeiender, natuurlijker. Het verschil valt me op, maar het stoort me niet. Om verder te komen in deze manier van ademhalen zal ik een tijdje moeten worstelen voordat de techniek me op een natuurlijker manier afgaat. Dat voelt oké.

Vanuit de draaiende energie adem ik een gedeelte van de stroom opnieuw naar mijn cervix voor de volgende ronde. Alsmaar door gaat het. Tot ik mijn hart- en voorhoofdchakra prima kan voelen en zelfs de stroom energie langs de voor- en achterkant van mijn lichaam voel gaan, voor helderder dan achter. Plotseling is het genoeg. Ik open mijn ogen. Veel verschil in mezelf merk ik nog niet, hoewel ik wel rustiger ben nu en minder snel emotioneel.

Twee keer per dag oefenen… Het lijkt een opgave, maar ik denk dat het me wel zal lukken. Mijn eet- en slaapgewoonten aanpassen zal lastiger zijn (zo veel mogelijk -voor minstens 75%- rauw, supergezond en vegetarisch eten, geen seksuele ontlading en vroeg en genoeg gaan slapen). Toch wil ik dit wel een kans geven. Of nee, ik wil mezelf hierin wel een kans geven… zegt de onderzoeker in mij. Baat het niet, schaden zal het zeker niet.

Dag 83: Danjeon Breathing

Ik zit in kleermakerszit op de bank, mijn onderste been iets voor me onder mijn andere been uitgeschoven om mijn enkel niet af te knellen. Mijn handen liggen losjes in mijn schoot, mijn ogen zijn gesloten en mijn rug is recht, zonder ondersteuning. ‘Misschien is dit toch wel een betere meditatiehouding’, hoor ik mezelf denken. Ik voel me lekker, op mijn gemak en nog altijd rustig van binnen. Natuurlijk ga ik vandaag de Danjeon Breathing-techniek uitproberen.

Mijn hoofd is al lekker leeg. Bovendien voel ik me goed stabiel en in mijn kracht, dus concentreer ik me meteen op mijn ademhaling. Ik heb niet alle filmpjes kunnen bekijken, maar heb denk ik wel al voldoende gezien om het een beetje op eigen houtje uit te kunnen proberen. Ik stuur mijn ademhaling helemaal naar beneden, tot onderin mijn buik. Mijn borstkas en buik blijven onbeweeglijk onder het ademen. Alleen het gebiedje onder mijn navel beweegt op en neer.

Gisteren had ik, nieuwsgierig als ik ben, ook al even een poging gewaagd, maar toen kon ik niet goed voelen waar ik naartoe moest ademen. Vandaag valt het me verrassend gemakkelijk. Iedere inademing masseert mijn darmen, een heel apart gevoel. Als ik tussendoor eens via de borst adem of de gewone buikademhaling toepas, voelt het vermoeiend en zwaar, alsof ik veel te veel van mijn lichaam moet bewegen om de adem mijn longen in te krijgen.

Al snel zindert de energie door mijn lichaam, met name in de schaamstreek. Mijn licht daar gloeit zo intens wit en stralend op, dat ik er de contouren van mijn lichaam niet meer kan onderscheiden. Mijn kruis voelt koud en heet tegelijkertijd, net of mijn gevoelszenuwen daar niet goed kunnen bepalen hoe dit nieuwe gevoel geclassificeerd moet worden. Apart.

Ik adem een tiental minuten op deze manier. Pas wanneer mijn energieniveau op een bepaalde hoogte blijft hangen, vraag ik me af of ik het eigenlijk wel goed doe. Niet dat het veel uitmaakt, want ik voel me prima, klaarwakker eigenlijk. Mijn hoofd is al die tijd heerlijk donker en uitgestrekt leeg. De weinige gedachten en beelden die toch dapper proberen mijn aandacht te vragen, krijgen nul op rekest. Ik ben er gewoonweg niet op dat niveau van bewustzijn.

En ineens is het over. Ik voel dat het genoeg is en open mijn ogen. Voor de vorm wrijf ik mijn gezicht terug naar de wakkere wereld, maar eerlijk gezegd is dat helemaal niet nodig. Ik was er meteen al helemaal. Lekker. En al met al lijkt het toch best gemakkelijk. Hoewel… dit zeg ik natuurlijk wel met een slag om de arm, want helemaal uitgeplozen hoe de techniek in elkaar steekt heb ik niet. Nog niet.

Dag 82: Ademen

Een fijne dag vandaag! Ik voel me helemaal Zen (om maar eens een populaire term te gebruiken) van binnen. Mijn mediteren duurt maar een minuut of tien. Het kost me geen enkele moeite me te ontspannen en mijn hoofd vrij van beelden en gedachten te krijgen. Ik ben namelijk al behoorlijk ontspannen en de hersenspinsels die me normaal bezig houden, hebben het daglicht allang gezien. De natuurlijke rust in mijn hoofd is prettig, langer mediteren is helemaal niet nodig. Met mijn ogen open ben ik blijkbaar al uren in meditatieve staat. Heerlijk om een goede vriendschap aan te halen, elkaar na jaren en jaren opnieuw te ontmoeten en te merken dat er nauwelijks iets veranderd is. Het doet me overduidelijk goed 🙂

Iets anders, iets dat ik niet onvermeld wil laten: mijn aandacht wordt vandaag naar ‘ademen’ getrokken. Drie keer is het onderwerp toevallig(?) langsgekomen. Deze morgen was ik, geheel tegen mijn gewoonte in, een anderhalf uur durende documentaire aan het kijken over een onderwerp dat me eigenlijk helemaal niet interesseert. Ik heb geen idee waarom ik dat deed, vond het allemaal maar saai en de verteller te veel met zichzelf ingenomen, tot mijn oren zich spitsten bij de woorden ‘Danjeon Breathing’. Er werd verder niet meer over uitgelegd dan dat het beoefenen ervan het zuurstofgehalte in je bloed naar 107% optrekt en daarmee de natuurlijke afweer van je lichaam een flinke boost geeft. Ik heb er een filmpje over opgezocht op Youtube om de techniek op een later moment te kunnen bestuderen (Danjeon = Tan T’ien).

Rond de middag scroll ik langs wat berichten in facebook tot mijn blik plots op een post van een vriendin valt. Het onderwerp? ‘Choosing Life – a Breathing Journey‘. Ik heb het filmpje meteen toegevoegd aan mijn nog te bekijken lijst op Youtube, me ondertussen verbazend over het toeval van twee adem-boodschappen zo kort op elkaar. ‘Het zou mooi zijn als er nog een derde boodschap bij zou komen,’ bedenk ik bij mezelf. ‘Alle goede dingen komen tenslotte in drieën…’
Maar de koekjes moeten nog gebakken worden. En als die een uurtje later staan af te koelen arriveert mijn vriendin met haar kinders. Het onderwerp ‘ademen’ vergeet ik glad.

Tot ik ’s avonds samen met mijn lief een aflevering van ‘Midsomer Murders’ kijk en Joyce (de vrouw van inspector Barnaby) letterlijk het volgende zegt: ‘Close your eyes. Concentrate on your breathing.’
Tja… Boodschap begrepen zullen we maar zeggen 😉
Ik weet al waar ik me morgen in mijn vrije uurtjes mee bezig zal gaan houden… Grinnik.

Dag 81: Radertjes

Ik voel me niet helemaal lekker vandaag. Ik ben wat koortsig en raak gemakkelijk geïrriteerd, zonder duidelijke reden. Mijn spieren voelen stijf en moe, alsof ik gisteren de Avondvierdaagse heb gelopen. Ik heb geen idee wat er de oorzaak van is. In mijn omgeving is er niemand ziek en ik heb geen gekke, energie vretende dingen gedaan, toch? Pas tijdens het mediteren valt mijn kwartje… Dit zal een effect zijn van de zelfhealing van gisteren. Oh.

Ik lig op mijn zij op bed en heb eerder het gevoel dat ik wil gaan slapen dan dat ik ga mediteren. Toch concentreer ik me op het leegmaken van mijn geest. Het regelmatige gezoem van de wasdroger helpt een handje. Omdat ik me toch al zwaar voel, lijkt het me wel lekker weer eens in Moeder Aarde af te dalen en me in haar kern op te laden. Ik concentreer me op het zware gevoel, visualiseer dat ik zwaarder en nog zwaarder word en zie mezelf langzaam door het matras (bah! …stoffig) zakken.

Verder en verder daal ik af. Ik dwarrel als een veertje naar beneden, dwars door het gewapende beton van de beneden me liggende verdiepingen, dwars door de aardkost, het gloeiendhete magma (lastig ademen hier, de stroperige vloeistof sluit me helemaal in) tot in de withete vaste kern in het midden van de aarde. Zacht land ik in een turkooizen bed met gouden stijlen. De lakens en kussens zijn hagelwit. Ik lig in dezelfde houding als in mijn bed, mijn èchte bed en laat gebeuren wat gebeuren wil.

Ik voel hoe er dingen in mij veranderen. Het lijkt niet op opladen of schoonmaken, het voelt eerder als veranderen en herstellen. Zodra ik me daar bewust van word, zie ik talloze loodkleurige radertjes verschijnen. Ze draaien rustig hun rondjes en veranderen af en toe van plaats. Het voelt niet alsof dit ìn mijn lichaam gebeurt, maar op de een of andere manier is het wel deel van mij. ‘Cyborg’, schiet er door me heen. Een flauwe glimlach raakt mijn lippen. En al die tijd speelt het liedje uit een show van Derren Brown door mijn hoofd:

“Please tell me where I might find
Derren’s other shoe,
if you’d be so kind…”

Beetje bizar wel.
Uiteindelijk gebeurt er verder niets meer en doe ik mijn ogen open. Ik neem rustig de tijd tot mezelf te komen, maar voel me ietwat onbevredigd. Een vreemde meditatie vandaag. De zin ervan ontgaat me totaal.