Het doet hier denken aan het oude huis van mijn grootouders, dat nu afgebroken is en vervangen door een moderne, grotere woning voor jongere mensen. Ik proef dezelfde sfeer, dezelfde geuren. Oud, en tot in het welhaast onmogelijke hersteld, functioneert alles hier nog heel redelijk en de bedden zijn weliswaar een beetje muf, maar goed. Ik voel me er wonderlijk genoeg prettig bij, juist vanwege de herinneringen die het oproept, denk ik. Behalve mijn zoon voelen we het allemaal. Hier kunnen we wel drie dagen doorbrengen. Er is zelfs een beetje wifi! 😉
De omgeving is heerlijk rustig en vol met wilde dieren. We hebben gisteravond tijdens ons ritje naar en van de vrienden die drie kilometer verderop wonen een kikker, een vos, twee herten, een buizerd en een das gezien. Genieten! Blijkbaar zit hier ook ergens een gekke eland in de buurt. Gaan we die misschien tòch nog tegenkomen tijdens onze Scandinavië-reis. In Noorwegen is het niet gelukt. Misschien lukt het wel nu we in Zweden zijn. Waarschijnlijk vanavond, als we het steile rotspad van en naar het huis van onze vrienden bewandelen. Van feestzaal naar dansvloer.
Daar maak ik me trouwens wel wat zorgen over. Mijn conditie is niet goed. Als ik thuis twee trappen achter elkaar oploop ben ik al buiten adem! Vreemd vind ik dat, want sinds we weer in Nederland wonen ben ik juist weer meer gaan bewegen, met name fietsen. Heerlijk! Ik heb mijn gewicht natuurlijk niet mee, dat weet ik ook wel, maar ik ben wel altijd sterk geweest en dat lijkt het laatste jaar steeds verder af te nemen. Daar kan ik me dus druk over maken, behoorlijk. Samen met wat andere gebreken die mijn lichaam begint te vertonen (beginnende artrose waardoor af en toe zenuwen bekneld raken, soms wat brandend maagzuur) ben ik -en ik vind het erg moeilijk dit op te schrijven… omdat het dan ineens zo echt lijkt, in plaats van maar een hersenspinsel- eigenlijk regelmatig bang voor mijn hart.
Ik heb het wel eens aangekaart bij de huisarts in België, maar een hartfilmpje liet niets bijzonders zien. Ook een bezoek aan de cardioloog leverde niets bijzonders op. Hooguit een iets verhoogde bloeddruk die ik met meer beweging goed onder controle kan houden. Medicatie niet nodig. Bloedvetten zijn altijd prima, net als bloedsuikers en andere zaken die in het bloed nagekeken kunnen worden. De enige medische afwijking die ik heb is de ziekte van Hashimoto en af en toe wat anemie. Verder ben ik altijd kerngezond verklaard.
Toch blijf ik altijd angstig rekening houden met hartproblemen. Misschien omdat ik mijn leven lang al aritmie heb en mijn hart daardoor soms lijkt te fladderen in mijn borst? Of omdat hart- en vaatproblemen in de familie voorkomen? Of omdat artrose in de rug en schouders, maar ook brandend maagzuur soortgelijke symptomen geven? Ik weet het niet, het lijkt vooral een onredelijke angst. Om er vandaag eens vanaf te komen (want de angst dat ik buiten adem zal raken alleen al kan ervoor zorgen dat ik het benauwd krijg en veel eerder ga hijgen dan nodig is), besluit ik mijn hart als onderwerp van mijn meditatie te nemen. Het alle liefdevolle aandacht te geven die ik heb en zo objectief mogelijk te kijken of er eigenlijk wel iets aan de hand ìs.
Concentreren gaat me gemakkelijk en snel af. Ik zit buiten op de overdekte veranda en bevind me temidden van een oceaan aan geluiden en beweging in een bel van stilte en rust. Alleen de klanken van porselein en glas snijden door de bel heen, maar verstoren mijn concentratie nauwelijks. Ik moet echt mijn best doen mezelf neutraal te maken. Èn te houden. Telkens wanneer ik het gevoel heb dat ik objectief kan gaan kijken sneakt de bezorgdheid toch weer terug in mijn waarneming. De beelden raken keer op keer vertekend en verliezen daarmee hun realiteitswaarde.
Om het mezelf gemakkelijker te maken installeer ik in mezelf een gouden, neutrale bol van ongeveer dertig centimeter doorsnede rond mijn hart. Alleen objectieve waarneming kan erbinnen, al de rest mag in en rond mijn lichaam achterblijven. Omdat ik niet weet hoe lang ik deze manier van kijken kan volhouden, installeer ik snel een metertje dat simpel en snel met een wijzer via de kleuren rood, oranje, geel en groen kan aangeven hoe het ervoor staat. Mijn hart op fysiek niveau krijgt geel, emotioneel krijgt ook geel, mentaal schiet naar het verste rood (oké, ik pieker dus inderdaad veel te veel) en spiritueel schiet de wijzer zo ver door het groen heen dat ik bij paars uitkom. Paars? Waha, wie had dat gedacht? Verrassend 🙂
Om een duidelijker antwoord te krijgen over het geel op het fysieke niveau van mijn hart raadpleeg ik voor het eerst sinds ik gestopt ben met mijn werk als healer mijn cirkel van geneesheren en raadgevers. Een groep van rond de dertig zielen die al naar gelang het onderwerp van een vraag aantreden en in een cirkel rond me komen staan om te helpen kijken naar de oorsprong van een probleem. Ik ben me ervan bewust dat het zielen van verschillende leeftijden zijn en hoewel ze allemaal het beste in de zin hebben is hun informatie niet betrouwbaarder dan die van specialisten op aards niveau.
Hun oordeel is, na lang beraadslagen, verdeeld. Ik kom er helaas niet verder mee.
Vervolgens leg ik contact met mijn persoonlijke gids. Hij stelt me gerust, maar geeft niet aan waarom geel geel is. Hij beaamt alleen dat het inderdaad geel moet zijn, misschien zelfs oranje. Toch vindt hij het niet nodig dat ik me ongerust maak. Het past allemaal in ‘het plan’. Meer uitleg krijg ik niet.
Uiteindelijk heb ik zeker een uur in meditatieve toestand doorgebracht, waarbij ik voornamelijk bezig ben geweest mijn zorgen zodanig te neutraliseren dat er nog iets zinnings uit de informatie naar boven zou kunnen komen. Ik voel me wel een stuk rustiger nu, maar een duidelijk plan over wat me te doen staat heb ik niet. Behalve dan dat ik bij thuiskomst maar eens een afspraak met de huisarts moet maken.
Pas nu, tijdens het schrijven, valt me in dat dat snelle achter mijn adem raken en het gebrek aan conditie ondanks intensievere lichamelijke inspanning, evenals opflakkerende aritmie en het gevoel van beknelde zenuwen, met name links, ook goed door een opnieuw opspelende en misschien zelfs verwaarloosde bloedarmoede kan komen. Het is veel te lang geleden dat mijn ijzergehalte is gecontroleerd.
Ik voel me eigenlijk een beetje dommig, een beetje suf nu… De huisarts weet wel raad 😉
Ik Mediteer 