Een korte meditatie vandaag. Ik adem verschillende keren hoorbaar diep in, houd mijn adem een paar seconden vast en laat de lucht dan langzaam vanzelf naar buiten stromen. Dit is tot nu toe altijd de snelste manier geweest voor me om te ontspannen, mijn gedachten op nul te krijgen en mijn energie te voelen stromen. Binnen een minuut of twee ben ik klaar voor de meditatie. Het werkt nog steeds omdat ik het bij tijd en wijle ben blijven doen, denk ik. Gewoon, omdat het prettig is.
In eerste instantie heb ik geen zin om een doel of onderwerp voor de meditatie te verzinnen, dus zit ik een tijdje te zitten. Zacht ontspannen en met een stil hoofd. Ik weet niet precies hoe het begint, maar op een gegeven moment hoor ik mezelf innerlijk de mooie mantra van gisteren herhalen. ‘Ik ben wat ik kàn zijn.’ Dit kleine zinnetje heeft opnieuw die blikverruimende uitwerking op me. Ik voel/zie een kort beeld waarvan ik gewoonweg weet dat ik dit ook ben, maar dan in een ander, eerder leven.
Ik kijk schuin omhoog naar een niet al te oude man, waarschijnlijk van ergens halverwege de dertig. Ik zie hem van opzij. De ruimte is open, groot en licht en ik vermoed dat het een ruimte is die aan tenminste een kant geen muren of andere afscheiding van de buitenwereld heeft. Ik weet dat het zonnig is door de kleur van het licht, maar zonnestralen zelf zie ik niet. De kleuren zijn allemaal wat gelig en gebroken wit. Ik heb het gevoel dat we ‘hoog’ zijn, misschien halverwege een heuvel met uitzicht op de top? Aan het licht zie ik dat het tegen een uur of vier, vijf ’s middags loopt. De man draagt een wambuis van zacht, lichtbruin leer dat er nog redelijk nieuw uitziet, misschien maar een paar maanden tot een half jaar oud is. Hij zit voorovergebogen over een soort lessenaar en schrijft, volledig aan zijn werk toegewijd. Wat hij schrijft kan ik niet zien of lezen, maar ik weet dat het nauwkeurige aantekeningen en persoonlijke memoires zijn. Ik weet het omdat ik het ben. In een ander, eerder leven ergens gedurende de zestiende eeuw.
Het voelt aan alsof de man een soort klerk is hoewel dat niet helemaal klopt. Hij is zeker niet verbonden aan de kerk of aan een schrijversambt en is ook geen wetenschapper. Hij heeft een gezonde huidskleur, borstelig rosblond haar en een slank, maar krachtig postuur. Een man die zich overduidelijk niet uit het leven heeft teruggetrokken en redelijk vermogend oogt, zonder meteen van adel te zijn. Hij heeft zijn jonge, wilde jaren achter zich gelaten, is in wat rustiger vaarwater terecht gekomen en is de dingen die het leven echt de moeite waard maken schrijvend aan het ontdekken. Het beeld straalt toewijding, rust en tevredenheid uit. Het is mooi. Vooral ook omdat ik het nog niet eerder heb gezien.
Geloof ik in reïncarnatie? Mijn gezond verstand zegt twijfelachtig ‘nee’, maar mijn gevoel zegt volmondig ‘ja’. Ik heb simpelweg te vaak beelden uit andere levens gezien waarbij ik wist dat ìk het was. Heel gewone levens, sommige kort, sommige lang, sommige rustig en vredig, sommige traumatisch en zwaar. En allemaal lijken ze op de een of andere manier te leiden naar het leven dat ik nù heb. Het klopt gevoelsmatig gewoon allemaal. Helemaal. Maar bewijzen heb ik er niet voor, natuurlijk. En helaas misschien, hoewel dat helaas eigenlijk niet voor mijzelf geldt, maar meer voor de mensen die ik wil laten weten dat reïncarnatie wel degelijk een reële mogelijkheid kan zijn. Daarom blijft het ook bij ‘geloven’…
Ik Mediteer 