Het is nog lekker vroeg. De kinders liggen al in bed en ik ga meteen aan de slag met mijn meditatie van vandaag. Ontspannen op mijn rug op de bank. Ik sluit mijn ogen, maar merk dat ik ze open wil blijven houden. Ik focus me op één punt op het plafond. Dat valt eigenlijk nog wel mee, ook al is het spierwit en zit het vol spachtelputz. Het lukt me heel aardig mijn blik gericht te houden en ik merk dat ik nu eens meer met mijn linkeroog, dan weer meer met mijn rechteroog kijk. Grappig.
Na een tijdje voel ik de behoefte mijn ogen wat minder in te spannen. Ik staar nu door het plafond heen naar een denkbeeldig punt heel, heel ver weg. Het is altijd bijzonder om te zien hoe het vlak waar ik doorheen staar dan ‘oplicht’, paarsblauw getint wit deze keer. Wanneer ik me afvraag of iedereen dit oplichten ziet als zij hun ogen op deze manier ‘instellen’, voel ik mijn ogen als vanzelf sluiten. Het lichtbeeld blijft nog even hangen, maar dan is het donker.
Allereerst controleer ik mijn gronding. Uit mijn stuitje groeit een tiental paarse octopusarmen. Nou ja, het lijkt erop. Ze zijn een meter of twee lang en krullen zich om een dik zilveren touw dat in de kern van de aarde verdwijnt. Ha! Daar ga ik vandaag naartoe. Ik heb er onmiddellijk helemaal zin in. Ik laat mijn lichaam lekker op de bank liggen en daal langs het zilveren koord af naar beneden. Leer, vulschuim, springveer, leegte, plavuis, vloerverwarming, beton, heipaal, natte kleiachtige aarde, een zandlaag waar veel water doorheen sijpelt (ik spoel me snel even schoon), iets veenachtigs, grijze rots, bruinige rots…
Dáár is de nauwelijks waarneembare rossige gloed. Vanaf nu gaat het snel. De gloeiendhete kern van de aarde verandert snel van kleur naarmate ik dieper kom. Oranje, geel, heldergeel, verblindend wit. En dan is daar plotseling de ijzeren binnenkern. Maar wat raar, het is een bol veel groter dan ik me kan herinneren. En hij is donker als oud staal, in plaats van intens gloeiend wit door de enorme druk. Er klopt iets niet. Misschien ben ik te veel aan het sturen geweest?
Ik stijg omhoog langs mijn gronding tot ik weer bij mijn stuitje ben en begin opnieuw. Deze keer laat ik me vanzelf zakken, zonder visualiseren. Gedeeltelijk kom ik langs dezelfde aardlagen, maar dan zie ik daar ineens een grotachtige opening met een in mantel en kap gehulde man. Hij wacht blijkbaar op me. Ik vind het raar dat hij hier beneden is en ook al maakt hij me zonder gebaren of woorden duidelijk dat ik hem dien te volgen, ik sein ‘ga maar alleen’ naar hem en wil me verder in de aarde laten afdalen.
Er gebeurt echter niets. Ik zie hoe de man zich rustig, bijna als in slow motion omdraait en door een tunnel wegwandelt. Hij weet dat ik hem zal volgen, omdat ik gewoonweg niet anders kan. Ik hang mijn wantrouwen voorlopig even aan de kapstok en haak me los van mijn grondingskoord voor ik achter hem aan loop. Na een tijdje komen we in een enorm hoge bibliotheek. Het is er zo donker dat ik alleen de directe omgeving van de man kan zien. Ik bemerk nu pas dat hij een zacht schijnsel om zich heen heeft hangen.
Links naast me staat een klein kereltje op en neer te springen en aandacht te eisen. Met opgetrokken wenkbrauwen kijk ik naar het mannetje. ‘Dat is je Ego’, laat de gemantelde me woordeloos weten. We kijken de dwingelanderij samen een poosje aan. Dan zie ik een lessenaar en voor ik goed en wel besef wat er gebeurt zit het mannetje erachter. Hij buigt zich ijverig over de stapel sommen die hij zojuist van de gemantelde man heeft gekregen. Ik begrijp dat we mijn Ego even een poosje kwijt zullen zijn. Wat een rust!
Ik volg de gemantelde man naar een van de eindeloos hoge kasten. Hij beklimt een ijzeren ladder van een meter of vijf hoog en haalt een zuurstokroze, in leer gebonden boek van de plank. Beetje vreemd dat het ding roze is, maar terwijl de man langs de ladder afdaalt denk ik al half en half dat ik mijn eigen levensboek mag bekijken! Wauw! Ik word al helemaal enthousiast bij het vooruitzicht. Maar als de man het boek ergens halverwege openslaat, zie ik, een beetje teleurgesteld, alleen pastelkleurige wervelingen van energie. ‘Steek je hoofd er maar in.’
Ik buig mijn hoofd vol verwachting naar het boek en bedenk dat het nu toch wel wat op Harry Potter begint te lijken. Ik voel hoe langs mijn kruin met een slurpachtige beweging iets uit mijn hoofd gezogen wordt. Ik zie dat het een gestalte is die als in een draaikolk in het boek verdwijnt. ‘Zo!’ grinnikt het inmiddels kleiner geworden gemantelde mannetje, nog altijd zonder woorden of gebaren. ‘Dat was de Inge die in magie gelooft!’ Ik sta perplex. Déze wending had ik absoluut niet zien aankomen.
Wanneer ik het mannetje volg door een lange, leigrijze gang vraag ik me verwonderd af waarom hij ineens kleiner is. Het mannetje corrigeert me neutraal. Hij is niet kleiner, ik ben groter… door het wegvallen van wat overbodige bagage. Even later komen we bij een donkere grotopening. Ik krijg een olielamp in mijn handen gedrukt, zo een waarvan ik me voorstel dat Aladdin die had. Ik denk dat ik begrijp wat de bedoeling is. Eenmaal in de grot zal het licht natuurlijk uitgaan en moet ik een of meerdere van mijn angsten onder ogen zien.
Maar ook nu voel ik me op het verkeerde been gezet. Ik wandel inderdaad de pikdonkere grot in. De lamp verandert af en toe van vorm en kleur licht, maar gaat uiteindelijk inderdaad uit. Maar angsten komen er niet. Vreemd genoeg weet ik meteen wat de bedoeling wèl is: mediteren. In het donkerste donker. Benieuwd naar wat het zal geven ga ik met gekruiste benen op de koele rotsbodem zitten. Ik maak me inwendig klaar voor de meditatie en sluit mijn ogen.
Direct ben ik helemaal terug in het hier en nu. Mijn ogen schieten verbaasd open. Wat?! Het voelt momentenlang alsof de werkelijkheid hier mijn droombeelden van de Inge in de donkere grot ver beneden me zijn. Alsof ìk de illusie ben en de beelden van mijn meditatie een grotere werkelijkheidswaarde hebben. Het is even heel verwarrend.
‘Ben ìk de droom? Of droomde ik…?’ Ik glimlach. Dit, dìt vind ik leuk.
Ik Mediteer 