Mijn ogen zijn al dicht, ik heb het lekker warm, mijn tanden en puntje van mijn tong staan alweer onder stroom.
‘Ik ben Inge, ik ben Inge’, herhaal ik een paar keer voor mijzelf. Maar ik ben al goed gegrond, ook al gaat mijn koord dwars door het zeewater (grappig gevoel). Met mijn geest leeg en mijn aandacht open voel ik alle minimale veranderingen in de voortbeweging van het schip waar we mee varen. Meer dan een continu ronken van de motor had ik eerder nog niet opgemerkt.
Als vanzelf gaat mijn aandacht naar wat ik doe met mijn leven, wat ik doe in deze levensfase, wat ik werkelijk van mijn leven maak. Het is minder dan ik zou willen, merk ik. Waarna mijn aandacht zich richt op wat ik graag zou willen doen met mijn leven. Dat ligt al iets verder in de toekomst, voel ik. Het is een duidelijk gevoel, ook al kan ik het door de complexiteit ervan niet beschrijven wat het precies is. Automatisch verlegt mijn aandacht zich naar een punt nog verder in de toekomst, het moment waarop ik werkelijk doe wat ik wil.
Dit voelt heerlijk. Alsof ik in een brandschone wolwitte schapenvacht zit en er volledig door omringd word, zonder me ook maar op enig moment claustrofobisch of benauwd te voelen. En het is een veel rustiger gevoel dat de toestand van willen wat er nog niet is, een bepaald soort tevredenheid. Ik weet gewoonweg dat dit bereikbaar voor me is. Over niet al te lange tijd.
Ik Mediteer 